H χειραποσκευή (cabin bag)

τυχαιο αεροπλανο

Η εμπειρία τού …αέρα
Η χρησιμοποίηση του αεροπλάνου για να πας κάπου είναι αναγκαία επιλογή όταν δεν μπορείς να πας με άλλο μέσο μεταφοράς. Αν δεν ταξιδεύεις συχνά και όταν αποφασίσεις να ταξιδεύσεις, χρησιμοποιείς αεροπλάνο με χαμηλά ναύλα, τότε είσαι κορόιδο. Κοροϊδεύεις τον ίδιο τον εαυτό σου. Και γιατί είσαι κορόιδο; Επειδή, ρε παιδί μου, αφού αποφάσισες να μπεις σε ένα τέτοιο μέσο μεταφοράς δεν είναι κρίμα να μην απολαύσεις το ταξίδι σου με ένα καθώς πρέπει αεροπλάνο που παρέχει όλες τις ανέσεις; «Να νιώσεις και συ λίγο την πολυτέλεια, εκείνη που απολαμβάνουν τόσοι άλλοι σε τούτη την άχαρη ζωή;» Θα σου πει ο άλλος με ύφος στομφώδες… (;)

Και εξηγούμαι: ταξίδευσα, τελευταία, για πρώτη φορά, με ένα τέτοιο αεροπλάνο που διατηρεί χαμηλά ναύλα. Σκέτη ταλαιπωρία. (;)

Βέβαια η ταλαιπωρία, με αφορμή αυτού του είδους πτήσεις, άρχισε με την προσπάθεια να βρω και να αγοράσω ειδικές χειραποσκευές που επιτρέπονται σε τέτοιου είδους πτήσεις. Όργωσα κυριολεκτικά την αγορά (της πόλης μου) για να βρω εκείνες τις χειραποσκευές που είχαν τις δεδομένες διαστάσεις, ήτοι: 55X40X20. Τελικά βρήκα. Και ο λόγος που δεν εύρισκα ήταν εμπορικός. Οι «έμποροι των εθνών» τις έφερναν δωρεάν (χωρίς μεταφορικά έξοδα) από το εξωτερικό γιατί τις έκρυβαν μέσα σε μεγάλες βαλίτσες, όπως μού εκμυστηρεύθηκε ένας ειλικρινής σεβαστός καταστηματάρχης. Όλες οι μικρές χειραποσκευές αγοράστηκαν και παρέμειναν οι μεγάλες. Λόγω της οικονομικής κρίσης δεν συνέφερε να φέρουν και άλλες μεγάλες. Επομένως ούτε μικρές μπορούσαν να φέρουν.

Τελικά αφού βρήκα δύο, τις αγόρασα και τις πήρα περιχαρής στο σπίτι. Προσπαθούσα τρεις ολόκληρες μέρες για να τις γεμίσω. Έβαζα αυτό, έβγαζα εκείνο. Πρόσθετα εκείνο αφαιρούσα το άλλο. Εκείνο ήταν βαρύ, το έβγαζα και έβαζα ελαφρύτερο. Θυμήθηκα τον Mr Bean σε κάποια σκηνή που ετοίμαζε τη μικρή του βαλίτσα για να πάει διακοπές. Και διερωτόμουν τι καιρούς φράσαμε. Μαθημένος με μεγάλες αποσκευές πώς μπορούσα να βολέψω την γκαρνταρόμπα μου σε τέτοια λιλιπούτια τσαντούλα; «Έλεος» είπα. Ούτε δυο ζευγάρια παπούτσια δεν μπορούσα να βολέψω. Ευτυχώς που είναι Ιούνιος και δεν χρειάζονταν χειμωνιάτικα που είναι βαριά. Δίπλωσε- ξανά δίπλωσε, φτιάξε-ξαναφτιάξε, πίεσε-ξανά πίεσε, τίποτα δεν γινόταν. Άσε που αγόρασα μετροταινία για να μετρώ κάθε τόσο τις εξογκωμένες διαστάσεις και ζυγαριά για να τις ζυγίζω μήπως και ξεπεράσω τα δέκα κιλά. Τυπικός μέχρι αηδίας, δυστυχώς!!! Ζύγισε, ξανά ζύγισε, σκύψε, ξανά σκύψε, επηρεάστηκε ο σπόνδυλός μου. Αγόρασα από το κοντινό φαρμακείο voltaren, με αποτέλεσμα τις επόμενες μέρες να έχω προβλήματα με το στομάχι.

Ήλθε τελικά η ώρα να πάμε στο αεροδρόμιο. Περιμέναμε στην ουρά τη σειρά μας. Στο check in η θάλλουσα κυρία με πλατύ χαμόγελο, μου είπε αν είχα αποσκευή για να δώσω. Της είπα όχι. «Τότε άσκοπα περιμένεις», μου ψιθύρισε χαμογελαστά. Μου είπε να προχωρήσω κατευθείαν στους καθιερωμένους ελέγχους. Περάσαμε χωρίς ταλαιπωρία. Κάθισα ανακουφισμένος αφού πέρασα προηγουμένως και πήρα δυο μπουκάλες τοπικό κρασί, δυο μπουκάλες χαρουπόμελο, λίγες σοκολάτες ελβετικές για κάποιους φίλους μου, ένα after save που δεν έπαιρνα μαζί μου λόγω περιορισμού του βάρους και μερικά κουλουράκια γλυκάνισου για το δρόμο. Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς τον καθιερωμένο έλεγχο αποσκευών με ένα φύλλο χαρτιού Α4 (το εκτύπωσα όταν έκανα online check-in από τον υπολογιστή μου) που ήταν αντί κάρτας επιβίβασης και τις δύο συρόμενες χειραποσκευές και τα καλούδια των duty free μέσα σε ευμεγέθεις τσάντες…

Μετά από τις καθιερωμένες διαδικασίες, φθάσαμε μπροστά στις πύλες επιβίβασης. Τελικά έγινε ανακοίνωση για την πύλη 4. Περιχαρής μπήκα στη σειρά κρατώντας στο ένα χέρι την περισπούδαστη χειραποσκευή και στο άλλο την Α4 κάρτα επιβίβασης, την ταυτότητα και τις τσάντες duty free… Όταν ήλθε η σειρά μου για έλεγχο, η κυρία της πτήσης, -αεροσυνοδός εδάφους- με τη γαλάζια στολή, μου είπε να τοποθετήσω την αποσκευή στο δοκιμαστήριο (test box), στη δοκιμαστική θήκη ελέγχου. Αλλά έτσι όπως ήταν σκεβρωμένη δεν έλεγε να μπει ούτε εκατοστό. «Σπρώξε» μού είπε ένας κύριος. Ήξερα βέβαια από σπρώξιμο, πολύ καλά. Άρχισα να την πιέζω. Πάνω, στα πλευρά, μπροστά, πίσω, αλλά δυστυχώς, τίποτα. Ίδρωνα και ξανά ίδρωνα, χωρίς αποτέλεσμα. «Πίεσε στο πλευρό και σπρώξε ταυτόχρονα», μού είπε μια έμπειρη κυρία που στεκόταν δίπλα μου. Τελικά με την πίεση στο πλευρό και το ταυτόχρονο σπρώξιμο με μιας πήγε ολοταχώς προς τα κάτω. Τόσο πολύ αγχώθηκα, προσπαθώντας να εισάξω την αποσκευή μου στη θήκη ελέγχου, που η ουρά που περίμενε αγωνιούσε και αυτή μαζί μου, με αποτέλεσμα μόλις τα κατάφερα να βγάλει ένα αναστεναγμό ανακούφισης. «Δόξα τω Θεώ», είπα από μέσα μου. Γυρίζει όμως η υπεύθυνη και βλέπει στο άλλο μου χέρι …τις τσάντες. Μου λέει, «είναι δικές σας αυτές»; Της απαντώ «ναι». Μου λέει «δεν γίνεται, απαγορεύεται». «Θα πρέπει είτε να τις βάλετε στην αποσκευή σας είτε να τις αφήσετε». Της λέω «πού να τις βάλω, σε αυτή που μετά δυσκολίας μπήκε μέσα στη δοκιμαστική θήκη;» «Όπου θέλετε», μου είπε. «Κύριε ελέησον» απάντησα. Κοιτάζω τη χειραποσκευή μου ήταν …έγκυος εννέα μηνών. Κοιτάζω την ουρά …ήταν με γουρλωμένα μάτια, αλλά με κατανόηση. «Κοινή γαρ η μοίρα και το μέλλον αόρατο». Κοιτάζω την υπεύθυνη με την μπλε στολή και μου χαμογελά. Παίρνω θάρρος και της λέω. «Να τα δώσω σε κάποιο άλλο επιβάτη να τα βάλει στη μισοάδεια αποσκευή του». «Κάνε ό,τι νομίζετε», μου είπε. Τα δίνω σε έναν καλό κύριο που είχε ήδη περάσει τον έλεγχο και προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει την όλη κατάσταση. Τις κρατούσε εφαπτόμενες με τη χειραποσκευή του. Λίγο έξω, μου τις έδωσε.

Περιμένουμε αρκετή ώρα όρθιοι και μαντρωμένοι με τις αποσκευές μας και σημαδεμένες οι κάρτες επιβίβασης με ένα μεγάλο πράσινο V γραμμένο με μαρκαδόρο. Τελικά ανοίγει η πύλη 4 και ένας- ένας, από την επίλεκτη ομάδα τής προτεραιότητας (priority), προχωρεί προς τον υπαίθριο χώρο του αεροδρομίου. Μετά από αρκετή ώρα ήλθε η σειρά των «πληβείων» να προχωρήσουν. Ένα μπουλούκι τραβώντας τις χειραποσκευές του προχωρεί προς τη ζεστή άσφαλτο και μέσω ενός μονοπατιού φθάνει σε υπερυψωμένα και περιφραγμένα κατασκευάσματα με θολωτές τέντες ως οροφή. Εκεί μαντρωθήκαμε για τα καλά, παρακολουθώντας πέρα στο πλατό του αεροδρομίου το αεροπλάνο μας που έγινε landed και ύστερα arrive. Ατενίζαμε τους επιβάτες να κατεβαίνουν και ένας-ένας να σέρνει τις χειραποσκευές του, να περνά δίπλα μας, απέξω από τα κάγκελα και εμείς να χαιρετούμε μεγαλοφώνως και χειρονομώντας, τους γνωστούς μας.

Σε κάποια στιγμή, όταν πέρασε από δίπλα μας και ο τελευταίος επιβάτης τής προηγούμενης πτήσης, ανοίγουν τα κάγκελα και οι επιβάτες σέρνοντας τις χειραποσκευές τους καταφθάνουν στο αεροπλάνο μπροστά σε μια στενή και απότομη σκάλα. Ένας, ένας μπαίνει μέσα και σαν σβούρα προσπαθεί δια μέσου του στενού διαδρόμου να βρει τη θέση του, να τακτοποιήσει τις αποσκευές του στις σχετικές θήκες και τον εαυτό του στα στενά καθίσματα. Κοιτάζοντας την κάρτα μου να επιβεβαιώσω τη θέση μας  διέκρινα ότι πάνω ψηλά έγραφε, priority. Ας είναι, την άλλη φορά θα μελετώ με ενδελέχεια και την …κάρτα επιβίβασης. Καθίσαμε, η σύζυγός μου και εγώ, στη θέση 3E και 3F.

Δεν πρόλαβα να απλώσω λίγο τα πόδια μου και ένα ζευγάρι νέων στο διάδρομο, ψάχνοντας τον αριθμό της θέσης τους με κοιτάζει περίεργα. Μήπως κάθεστε στις θέσεις μας; «Μα είναι δυνατό;» του απαντώ. «και όμως είναι δυνατό» μου ανταπαντά. «Είμαι στο τρία» του λέω και μετρώ τις μπροστινές θέσεις, ένα, δυο, τρία. «Κάθεστε στο τέσσερα» μου λέει. «Μα κάθομαι στην τρίτη σειρά», του απαντώ ευγενικά. «Σε αυτή την πλευρά δεν υπάρχει το ένα. Ξεκινάει από το δύο», μου λέει η νεαρή σύντροφός του, η οποία φαίνεται να ήξερε καλά τη διαρρύθμιση του συγκεκριμένου αεροπλάνου. Τότε κατάλαβα το λάθος μου. Λέω συγγνώμη, απολογούμαι και σαν το βρεγμένο γάτο πηγαίνουμε μπροστά, όπου στη νέα σωστή  θέση μας, παράθυρο αριστερά, καθόταν αμέριμνη, κοιτάζοντας έξω μια σεβάσμια κυρία. «Η θέση μου της λέω». «Οκ!!» μου λέει και βγαίνει έξω, σταματάει η ροή των εισερχομένων για να γίνει η νέα διευθέτηση.

Αρχίζει ο θόρυβος του αεροπλάνου και ανάθεμα με αν άκουα λέξη ή καταλάβαινα τι έλεγαν μέσω μεγάφωνου κάθε τόσο οι ξενόγλωσσοι αεροσυνοδοί. Κατά τη διαδρομή άρχισαν οι πωλήσεις, κάθε μορφής λιχουδιών, τερψιλαρυγγίων, τόμπολας, χυμών, αρωμάτων, σάντουιτς, κλπ, κλπ. Η διπλανή μου, μια ευτραφής μεσόκοπη κυρία που ήταν ακίνητη και σφηνωμένη στην πολυθρόνα της, ήπιε τέσσερα κουτιά αναψυκτικών. Στη μπροστινή θέση η κυρία με τα δυο της κακομαθημένα παιδιά, έτρωγαν από φιστίκια μέχρι παχύρευστες σοκολάτες με τα κουταλάκια και φωνασκούσαν καθ΄ όλη τη διάρκεια της πτήσης. Μπροστά στο κάθισμά μου, πάνω από το πτυσσόμενο τραπεζάκι που παρέμενε κλειστό, υπήρχε πλαίσιο με σκίτσα και τις καθιερωμένες οδηγίες. Κάποιος επιβάτης σε προηγούμενες πτήσεις επενέβηκε και έγραψε μέσα σε κάθε σκίτσο και ένα σχόλιο, με μαύρο μαρκαδόρο. Εκεί που έλεγε πώς να φορέσεις το σωσίβιό σου έγραψε. «Don’t forget to insert coin». Εκεί που έλεγε πώς να χρησιμοποιήσεις την κυλίστρα διαφυγής έγραφε: «Before jump insert coin». Σχεδόν έγραψε σε όλα τα σκίτσα, «…insert coin»… .

Η γυναίκα μου, κάθε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, μεμψιμοιρούσε για τους παράξενους θορύβους τού αεροπλάνου. Μου έλεγε κάθε τόσο, τι ήταν εκείνος ο θόρυβος, τι ήταν εκείνες οι αναταράξεις, γιατί κουνιέται τόσο το αεροπλάνο, γιατί δεν φαίνεται η ξηρά και γιατί να υπάρχει  συνέχεια η φωτεινή ένδειξη, να έχουμε τις ζώνες μας δεμένες. Τα τύμπανα των αυτιών της κινδύνευαν να σπάσουν.
Έγινε η προσγείωση. Δόξα τω Θεώ. Τέλος καλά, όλα καλά. Μέχρι που η γυναίκα μου βάζοντας το σταυρό της είπε δυνατά και με σοβαρότητα. «Ήταν ωραίο το ταξίδι έ!!!» Γνωρίζοντας ότι φοβάται τα αεροπλάνα, είμαι βέβαιος ότι από μέσα της είπε. «Φτάνει που προσγειωθήκαμε και όλα τα άλλα είναι μηδέν».

Κατεβήκαμε από το αεροπλάνο. Χειμώνας. Βροχές και χαμηλές θερμοκρασίες. Εμείς ούτε ένα μπουφάν. Με το κοντομάνικο. Η επιτρεπόμενη χειραποσκευή ήταν 55Χ40Χ20. Δεν χώραγε σακάκια, ούτε μπουφάν.

Βέβαια, η πάνω αφήγηση δεν είναι έναντι παραπόνου. Ήσουνα πρωτάρης κύριε!!! Εξάλλου αυτά πλήρωσες κύριε, αυτά θα πάρεις. Να μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Δεν είναι δυνατό να πληρώνεις ελάχιστα και να ταξιδεύεις σαν αγάς με όλη τη θερινή και χειμωνιάτική σου γκαρνταρόμπα. Έλεος. Την άλλη φορά άμα θες πλήρωσε διπλάσια και τριπλάσια για να έχεις κάποιες ανέσεις. Μεγάλες αποσκευές, τσάντες, χαρτοφύλακες, κουστούμια, γραβάτες, αρώματα, after saves, καλούδια duty free, πολυθρόνες, καντίνες, φυσούνες, κυλιόμενες σκάλες, κυλιόμενους διαδρόμους με κλιματισμό, να περιπατείς με χάρη σε διαδρόμους-φυσούνες και να βρίσκεσαι κατευθείαν στην πολυθρόνα του αεροπλάνου, ισχυρά χαμόγελα, καθαρές φωνές αεροσυνοδών, ευρύχωρους διαδρόμους, ουισκάκια και «δωρεάν» …ένα σάντουιτς με γκοφρέτα, σαν γεύμα.

Εν πάση περιπτώσει, η αλήθεια να λέγεται. Τώρα που πήρα το βάπτισμα τού πυρός με τις πιο πάνω αερογραμμές, σίγουρα θα ταξιδεύσω ξανά και ξανά με αυτές, γιατί με βολεύει σε πολλά σημεία. Είναι οικονομικά,  το αεροδρόμιο δεκαπέντε λεπτα από το σπίτι μου, δεν χρησιμοποιώ ταξί ούτε λεωφορείο, κ.ά. Την όποια ταλαιπωρία θα την εκλαμβάνω ως φυσιολογική. Εξάλλου δεν θα με αγχώνουν οι κάθε λογής χρονοθυρίδες και το μάδημα της μαργαρίτας που συμβαίνει σε άλλες αερογραμμές. «Θα κλείσει – δεν θα κλείσει, θα κλείσει – δεν θα κλείσει…»

Ούφου πια!! Δεν βρίσκεται η καλή μας!!!

Καλές θερινές διακοπές…με τον Mr Bean.