Δάκρυ λογικής …κάπου εκεί στην Βασιλεύουσα

Η επίσκεψή μου στην Κωνσταντινούπολη, αποτελούσε ένα ιερό προσκύνημα. Ένα ταξίδι μαγευτικό στους τόπους όπου κάποτε ήκμασε ο Ελληνισμός και αναπτύχθηκε ο Χριστιανισμός. Πιστεύω ότι με την επίσκεψη κάποιου στους τόπους αυτούς δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται ότι πήγε εκεί για διακοπές ή ξεκούραση αλλά ότι συμμετείχε σε μια πνευματική/εκπαιδευτική επίσκεψη που είχε και έχει πάντα τη δυναμική να ταράζει τα λιμνάζοντα νερά της ιστορίας και της θρησκείας. Περισσότερο όμως να ταράζει τα νερά της προσωπικής αντίληψης, του προσωπικού συλλογισμού, του ωχαδερφισμού και των όποιων πολιτικών επιλογών.

Το τελικό αποτέλεσμα, μετά την ολοκλήρωση της επίσκεψης αυτής, ήταν ο προβληματισμός. Ο οξύς, εποικοδομητικός, προβληματισμός. Πολλά ερωτηματικά: ποια λάθη έγιναν στο παρελθόν, ποιοι είναι οι σημερινοί «πολιτικοί» μας που επικαλούνται το αλάθητο, ως σωτήρες και βιγλάτορες της ακεραιότητας τού τόπου και γιατί ο απανταχού ελληνισμός δεν κατάφερε να αλλάξει ρότα στον τρόπο τού σκέπτεσθαι, από την επίμαχη εκείνη εποχή μέχρι σήμερα; Ο προβληματισμός επεκτείνεται στην αμφιβολία αν πράγματι οι «πολιτικοί» μας γνωρίζουν την ιστορία τού χθες, γνωρίζουν και έχουν ενδιατρίψει στην ιστορία τού σήμερα, όχι μόνο στη δική μας αλλά και των γειτόνων μας. Αν γνωρίζουν να εκτιμούν σωστά τα μεγέθη και τους βαθμούς της εκάστοτε πολιτικής , αν αντιλαμβάνονται τις επιδράσεις  μιας ευρύτερης ανάπτυξης, αν συνειδητοποιούν τις  ημέτερες δυνάμεις και το ευρύτερο πολιτικό /στρατηγικό γίγνεσθαι.

Υπάρχει σοβαρός προβληματισμός για τη δική μας πορεία, την πολιτική των ημετέρων στην ημέτερη πατρίδα. Δυστυχώς, παρατηρείται μια σειρά ατασθαλιών, του μυαλού και των πράξεων. Πολυλογάδες, ψευτοπαλικαρισμοί, εθελοτυφλική διάθεση, αμετάθετη πρακτική στα καθημερινά, ετσιθελική και απόλυτη αντίληψη περί πραγμάτων και γεγονότων. Πλούσιοι στα του οίκου και φτωχοί στα του κοινού και δημοσίου, ερειστική άρνηση χάριν της αρνήσεως, πάγιος απορριπτισμός και πάει λέγοντας.

Απαιτείται λοιπόν ενδελεχής αυτοκριτική για να μπορέσουμε να απεγκλωβιστούμε από τις εγωιστικές αλυσίδες που μας κρατούν δέσμιους στον στείρο αρνητισμό. Αν γίνει αυτό, τότε και μόνο τότε, θα μπορέσουμε να βρούμε τη ρότα για τη δική μας παράλληλη ανάπτυξη των γραμμάτων, την πρόοδο της επιστήμης, την καλλιέργεια της ψυχοσωματικής εμβέλειας του λαού, την υιοθέτηση της πολιτικής ευελιξίας, την ανάγκη στη δημιουργία φίλων για κοινωνική και οικονομική πρόοδο της πατρίδας και την απεξάρτηση από τις εμμονές  της επιδίωξης  κάθε φορά και εσαεί «του προσωπικού και κομματικού συμφέροντος».

Δεν είναι ωραιοποίηση ούτε κάποια υστερόβουλη ενέργεια το να εκφέρεται η καθαρή αλήθεια και η παραδοχή της εξαιρετικής εντύπωσης που έχουν οι χιλιάδες τουρίστες που επισκέπτονται τη Βασιλεύουσα, την Κωνσταντινούπολη, την «εις την Πόλη». Είτε το θέλουμε, είτε όχι, η σκληρή πραγματικότητα σουβλίζει την ψυχή μας. Έφεσος, Σμύρνη, Τροία, Αϊβαλή, Κωνσταντινούπολη και τόσα άλλα μέρη αναδύουν  αυτούσιο, ανεξάντλητο και μεθυστικό άρωμα τού ελληνικού στοιχείου.  

Οι άνθρωποι της ιδιαίτερης πατρίδας, θέλουμε να πιστεύουμε, ότι άρχισαν να ξυπνούν. Ο επικαλούμενος «λαός» άρχισε να βλέπει καθαρά και να προβληματίζεται ποιοι είναι αυτοί που εναγωνίως προσπαθούν να κοιμίζουν το λαό και να καλλιεργούν τα πάθη για πάρτι τους. Και τούτο για τη δική τους επιβεβαίωση και διαιώνιση της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής τους καριέρας. Ας μην ξεχνούμε ότι οι πολιτικάντηδες θα είναι πάντα σε επιφυλακή για να φωνασκούν, να διαμαρτύρονται, επικαλούμενοι τη διάσωση της δημοκρατίας, να υποδεικνύουν χάραξη νέων πολιτικών γραμμών, να παλικαρίζουν, να βερπαλίζουν, να ηρωοποιούν και να ηρωοποιούνται, έχοντας πάντα σαν σκοπό να συνεχίζουν να ηδονίζονται στις καρέκλες των παχυλών επαγγελματικών και πολιτειακών τους αξιωμάτων.

Τα πιο πάνω αναφερθέντα θα ήταν ψέμα και στρέβλωση της αλήθειας, αν εμείς οι απλοί πολίτες, βλέπαμε τους «διαμορφωτές της πολιτικής» οι οποίοι, ως διακηρύττουν, αγωνίζονται νυχθημερόν για το καλό νοούμενο συμφέρον του τόπου, να συναινούν σε μια αποδεκτή συλλογική εξωκομματική στρατηγική για όλα τα θέματα της πατρίδας. Από τη στιγμή που αυτό δεν γίνεται, τότε έχουμε το κάθε δικαίωμα να διατηρούμε, δυστυχώς, την προαναφερθείσα γνώμη.

Ας σταματήσουν λοιπόν οι πολιτικοί μας να επικαλούνται τη δημοκρατία και τις αρχές της. Να επικαλούνται πάντοτε «αβρόχοις ποσί» τον πλούσιο πολιτισμό των αρχαίων προγόνων μας για να καλύπτουν τη δική τους ανικανότητα και αδεξιότητα και να ξεφεύγουν με πονηροεξυπνάδες από την ουσία των πραγμάτων. Ο ισχυρισμός ότι η ύπαρξη πολλών φωνών είναι ένδειξη δημοκρατίας, αποτελεί την ουτοπική καραμέλα που ρίχνουν στο λαό για να τον αποκοιμίζουν. Παραποιούν τη δημοκρατία για να τον φανατίζουν. Να τον μαντρίζουν. Να τον κολακεύουν για να κυβερνούν. Να τον καπηλεύονται για να υπάρχουν. Να τον κρατούν σε αμάθεια για να τον παρασύρουν. Να του επιβάλλουν τη συνήθεια να βόσκει σε περιφραγμένα λιβάδια για να επιστρέφει  κάθε φορά άβουλος, αγράμματος και αδαής στο κομματικό του μαντρί.

Θα μπορούσα άνετα αντί των πιο πάνω, να αφήσω το συναισθηματισμό να περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια την κάθε στιγμή της επίσκεψης, αλλά και την κάθε σπιθαμή των χαμένων τόπων μας, οι οποίοι τόποι, από χίλια μίλια μυρίζουν Ελλάδα. Τα κτίσματα, οι πέτρες, η βλάστηση, τα μονοπάτια, το φως, ο ουρανός και η θάλασσα. Δεν θα το κάνω όμως για να μην καλλιεργήσω το συναισθηματισμό. Αλλά θα επικαλεσθώ τη λογική για να πρυτανεύσει η ευθυκρισία, η καθαρή πραγματικότητα, το εθνικό φρόνημα, (εθνισμός και όχι εθνικισμός), η πατριωτική αντίληψη. Η γειτονική χώρα προχωρεί ακάθεκτη στις ιδέες της, στην ανάπτυξη, μέσα σε αυστηρούς νόμους και επιβολή της απαιτούμενης πειθαρχίας, παρά τα πολλαπλά προβλήματα που καλείται να διαχειριστεί τον τελευταίο καιρό.

Υπολογίζω σωστά, σημαίνει σκέφτομαι ορθά και προγραμματίζω αλάνθαστα. Οι γείτονές μας, αναπτύσσονται πειθαρχημένα και ραγδαία σε όλους τους τομείς. Εμείς; Εδώ στη δική μας πατρίδα, αλλά και στην ευρύτερη πατρίδα, τι κάνουμε; Γράφουμε τραγούδια, διηγήματα, ποιήματα και μουσική, για να μην ξεχάσουμε, τάχα, τους χαμένους μας τόπους και από την άλλη είμαστε αρνητικοί, απορριπτικοί και αιθεροβάμονες για κάθε προσπάθεια συμβιβασμού και ανάκτησης της ακεραιότητας της ιδιαίτερης μας πατρίδας. Και βέβαια, θα πρέπει να γράφουμε ποιήματα και θα πρέπει να τραγουδούμε τους χαμένους τόπους μας, αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να προσπαθούμε ενωμένοι, άοκνα και λυσσαλέα, σώφρονες και νουνεχείς για να επιστρέψουμε στους τόπους αυτούς όσο το δυνατό πιο σύντομα. «Καί τούτο έδει ποιήσαι, κακείνο μή αφιέναι». Η αξιοποίηση κάθε δυνατής πολιτικής ευκαιρίας για επίλυση του εθνικού μας προβλήματος επείγει για να διασώσουμε τους τόπους αυτούς -τα πάτρια εδάφη- από την αλλοτρίωση, που λόγω του χρόνου αλλά και σκοπίμως, καταστρέφει μνήμες, προοπτικές και ελπίδες.

Φτάνει πια η συρρίκνωση των πάτριων εδαφών με τις ακραίες πολιτικές θέσεις. Η αναγκαιότητα αξιοποίησης κάθε δυνατής πολιτικής ευκαιρίας για επαφή, σχέση και συνύπαρξη με τους σκλαβωμένους τόπους μας αποτελεί νουνεχής προοπτική, σοφία και υγιής πατριωτισμός.