Εις μνήμην του Υετού (κατά κόσμον Μάριου Νεοκλέους) (1947-2018)

Με μεγάλη θλίψη, σας πληροφορούμε ότι ο δημιουργός και διαχειριστής του ιστολογίου αυτού, ο Υετός (κατά κόσμον Μάριος Νεοκλέους), απεβίωσε στις 13 Αυγούστου 2018, σε ηλικία 70 ετών, μετά από σύντομη μεν, άνιση και σκληρή δε, μάχη με την επάρατη νόσο.

Ο Μάριος Νεοκλέους γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1947 στην Πάνω Αρχιμανδρίτα της επαρχίας Πάφου, στην Κύπρο και απεβίωσε στις 13 Αυγούστου 2018 στην Πάφο. Η εξόδιος ακολουθία του τελέστηκε στις 14 Αυγούστου 2018 στον ιερό ναό Παναγίας της Χρυσοαιματούσης στη Χλώρακα της επαρχίας Πάφου και ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο της Χλώρακας.

Σπούδασε Δασολογία στο Τμήμα Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (πτυχιακές σπουδές) και Οικολογική Ανάλυση Μεσογειακών Οικοσυστημάτων, Αρχιτεκτονική Τοπίου και Προστασία – Πρόληψη Δασικών Πυρκαγιών στο Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο Χανίων του Διακρατικού Κέντρου Ανωτάτων Μεσογειακών Γεωπονικών Σπουδών (ΔΙΚΑΜΓΣ-CIHEAM) (μεταπτυχιακές σπουδές).

Υπηρέτησε ως Δασικός Λειτουργός στο Τμήμα Δασών του Υπουργείου Γεωργίας, Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος της Κυπριακής Δημοκρατίας για τριάντα πέντε χρόνια. Η συνταξιοδότησή του τον βρήκε στη θέση του προϊσταμένου του τομέα Δασικής Μηχανικής, Υλοχρηστικής και Προστασίας των δασών από πυρκαγιές.

Υπήρξε ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος του Πολιτιστικού και Περιβαλλοντικού Ομίλου Χλώρακας. Τον Απρίλιο του 2018, το διοικητικό συμβούλιο του ομίλου τον ανακήρυξε επίτιμο πρόεδρό του ως ένδειξη τιμής και εκτίμησης για τη συνολική κοινωνική και πολιτιστική προσφορά του προς την κοινότητα της Χλώρακας.

Ήταν παντρεμένος με τη Χριστίνα Πενταρά, φιλόλογο, εκπαιδευτικό δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και μαζί απέκτησαν δύο παιδιά, τον Χάρη, παιδίατρο, Διδάκτορα Ιατρικής και τον Νικόλα, φιλόλογο, Διδάκτορα Γλωσσολογίας.

Πολύ νωρίς, από μαθητής, συνεργάστηκε με αρκετά περιοδικά και εφημερίδες στην Κύπρο και αργότερα στην Ελλάδα, δημοσιεύοντας διηγήματα, ποιήματα και διάφορα άρθρα. Συνεργάστηκε με την τηλεόραση και το ραδιόφωνο για την παρουσίαση θεμάτων γύρω από το περιβάλλον, ενώ έγραψε αρκετά ενημερωτικά σποτ, κείμενα και έρευνες για σενάρια ταινιών ντοκιμαντέρ.

Υπήρξε πρόεδρος της επιτροπής ανθολόγησης – επιμέλειας της έκδοσης «Ανθολογία του Δάσους – Κύπριοι Ποιητές», Υπουργείο Γεωργίας, Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος, Λευκωσία, 1998.

Βιβλία δικά του είναι:

«Στην σκιά του Θεού» (Η βιογραφία του πατέρα μου) βιογραφικά και αυτοβιογραφικά στοιχεία, εκδ. Οσελότος, Αθήνα, 2012.

«Διαδρομές στη δασόεσσα γη» (Η νήσος του βυθού, της Αφροδίτης και των δασών), εκδ. Οσελότος, Αθήνα, 2013.

«Χλωμά φεγγάρια της βροχής» (Συλλογή διηγημάτων), εκδ. Οσελότος, Αθήνα, 2014.

Τον Αύγουστο του 2010, δημιούργησε το ιστολόγιο Υετός, στο οποίο δημοσίευε κείμενα πνευματικού, κοινωνικού, πολιτιστικού και περιβαλλοντικού περιεχομένου. Στην τελευταία του ανάρτηση στις 13 Μαΐου 2018, πριν ο ίδιος διαγνωστεί με καρκίνο, αποχαιρετούσε έναν φίλο του, τον Χριστάκη Φουαρτά. Κατά περίεργη σύμπτωση, ο Μάριος Νεοκλέους ενταφιάστηκε δίπλα στον Χριστάκη Φουαρτά.

Εν κατακλείδι, επιτρέψτε μας να αποχαιρετήσουμε τον αγαπημένο μας Υετό, δημοσιεύοντας εδώ τον επικήδειο λόγο που εκφωνήσαμε στην εξόδιο ακολουθία του.

~

Αγαπημένε μας πατέρα,

Μπορεί να πενθούμε σήμερα, αλλά μας παρηγορεί η σκέψη ότι οι ταλαιπωρίες που δοκίμασες στην άνιση μάχη με τον καρκίνο το τελευταίο σύντομο χρονικό διάστημα έλαβαν τέλος. Μας παρηγορεί ακόμη η σκέψη ότι αναπαύεσαι πια εκεί ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος. Την ακλόνητη αυτή μας πίστη την αντλούμε από την ίδια τη ζωή σου, τη χριστιανική σου ζωή, που δεν ήταν ούτε φιλοσοφία, ούτε διδασκαλία, αλλά ζωή καθαυτή. Η ζωή σου ήταν μαρτυρία περί του ζώντος Θεού, όπως γράφει και ο μακαριστός Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ. Η τελευταία δοκιμασία της ζωής σου, η μάχη που έδωσες με την επάρατη νόσο, αν και σύντομη, ήταν άνιση και σκληρή. Ήταν Γολγοθάς και Σταύρωση. Και όπως έλεγε και ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, οι καρκινοπαθείς είναι οι σύγχρονοι μάρτυρες της εκκλησίας μας, τους οποίους φωτοστέφανο νίκης τους προσμένει στη βασιλεία των ουρανών. Σηκώνοντας τον Σταυρό του μαρτυρίου σου, σήκωσες μαζί και τη δική μας αμαρτωλή ζωή, καλώντας μας σε εγρήγορση, σε μνήμη θανάτου, αδιάλειπτη προσευχή και μετάνοια. Εξάλλου, ποία τοῦ βίου τρυφὴ διαμένει λύπης ἀμέτοχος; Ποία δόξα ἔστηκεν ἐπὶ γῆς ἀμετάθετος; Πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα· μία ῥοπή, καὶ ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται.

Αγαπημένε μας πατέρα,

Όση παρηγοριά κι αν μας δίνει η ελπίδα ότι αναπαύεσαι στις αγκάλες του Αβραάμ, το φρικτό μυστήριο του θανάτου, ο αφύσικος αποχωρισμός της ψυχής από το σώμα, η απώλειά σου από τον φθαρτό αυτό κόσμο, στον οποίο εμείς ακόμη ζούμε, μας λυπεί και μας στενοχωρεί αφάνταστα. Πενθούμε, γιατί μας είναι αδιανόητο να πιστέψουμε ότι δεν θα είσαι ξανά ανάμεσά μας να μας στηρίζεις και να μας καθοδηγείς.

Και σήμερα είναι όλοι εδώ για να σε αποχαιρετήσουν και να προσευχηθούν για την έξοδο της ψυχής σου από τη ζωή αυτή και την είσοδό της στην αιωνιότητα του ζώντος Θεού. Είναι εδώ ολόκληρη η κοινότητα της Χλώρακας. Η ενεργός παρουσία και προσφορά σου στα κοινά της κοινότητας για ολόκληρες δεκαετίες υπήρξε τεράστια. Είναι εδώ και τα μέλη του Πολιτιστικού και Περιβαλλοντικού Ομίλου Χλώρακας, του οποίου υπήρξες ιδρυτής και πρόεδρος για περισσότερο από μια εικοσαετία, εισάγοντας και καλλιεργώντας για πρώτη φορά στη Χλώρακα την περιβαλλοντική συνείδηση, καθώς και την αγάπη για τα γράμματα και τις τέχνες. Είναι εδώ και οι συνάδελφοί σου από το Τμήμα Δασών, στο οποίο υπηρέτησες για τριάντα πέντε χρόνια, προσφέροντας ανεκτίμητο έργο.

Τέλος, είναι εδώ και όλοι σου οι φίλοι και εμείς, η οικογένειά σου. Μαυροφορούσα σε αποχαιρετάει η επί σαράντα χρόνια σύντροφος της ζωής σου, η σύζυγός σου και αγία μας μητέρα, Χριστίνα, την οποία αγαπούσες και φρόντιζες ως καλός σύζυγος. Η αγία μας μητέρα που ξαγρυπνούσε πλάι σου κατά τη διάρκεια της τελευταίας δοκιμασίας σου. Πενθούμε και εμείς τα παιδιά σου, ο Χάρης σου και εγώ ο Νικόλας σου. Με κόπους και θυσίες μας μεγάλωσες, μας σπούδασες και αξιώθηκες να μας δεις να προκόβουμε στη ζωή. Τον Χάρη τον καμάρωσες ιατρό και εμένα πανεπιστημιακό.

Αγαπημένε μας πατέρα,

Σε αποχαιρετάμε με στίχους από ένα δικό σου ποίημα, που έγραψες και δημοσίευσες σε ηλικία μόλις είκοσι-δύο ετών, με τίτλο Ένα κερί στον τάφο μας, στο οποίο από τότε, όπως και τώρα με το μαρτύριο της ασθένειας και του θανάτου σου, μας καλείς σε εγρήγορση, να γίνουμε καλύτεροι, γιατί το επίγειο τέλος είναι δεδομένο για όλους μας και μας προσμένει όλους μας:

« … Μιλήσαμε το πρωί στα πουλιά

το μήνυμα των αιώνων

και γελάσατε, μα γιατί;

για το χώμα που μυρίζει;

για τα μνήματα που προσμένουν;

για τα σκουλήκια που μεθούνε

στο τραπέζι που στρώσαμε μείς;

Που ανεμίσαμε τα προσκλητήρια

από τις κόκκινες γραμμές

του θανάτου και της ζωής;

-σύνορα αγαπητά

που θα προσκυνήσουμε

και θα διαβούμε … »

Αγαπημένε μας πατέρα,

Σε ευχαριστούμε για όλα. Θα είσαι για πάντα στις καρδιές μας. Θα είσαι το πρότυπό μας και η πυξίδα μας. Καλό ταξίδι σε γαλάζιους ουρανούς και καλή αντάμωση στα σκαλοπάτια των ουρανών.

~

Για οποιοδήποτε σχόλιο σχετικά με το ιστολόγιο του Υετού, σας παρακαλούμε επικοινωνήστε με τον υιό του, Νικόλα Νεοκλέους, στο nicneocleous@hotmail.com.

Λίγα λόγια έναντι μνημόσυνου σε ένα φίλο

Αγαπητέ αξέχαστε Χριστάκη. Σε γνώρισα για πρώτη φορά όταν εντάχθηκες πριν από είκοσι οκτώ χρόνια, στο πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο του νεοϊδρυθέντος τότε Πολιτιστικού Περιβαλλοντικού Ομίλου. Μέσα από τις συνεδριάσεις και τις δραστηριότητες του Ομίλου διέκρινα τη δύναμη της ψυχής σου και τις αρετές του χαρακτήρα σου. Ήπιος, δοτικός, ευγενής, καταδεκτικός, χαρισματική προσωπικότητα.  Είχες πηγαία δραστηριότητα, αποτελεσματικότητα, ωριμότητα σκέψης, αυτοθυσία, κατανόηση, υπομονή, ελπίδα. Είχες θάρρος και ένα πολύ όμορφο, ανιδιοτελές  ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπό σου.

Η απώλειά σου μού δημιούργησε μεγάλη στενοχώρια αν και πίστευα ότι έχω συμφιλιωθεί εδώ και χρόνια με το μυστήριο του θανάτου. Είναι αλήθεια όμως ότι με την απώλεια ανθρώπων που κατά τη διάρκεια της ζωής τους διακρίνονται για τη γλυκύτητα και την καλή τους καρδιά είναι φυσικό να δημιουργείται σε όλους εμάς, τους παραμένοντες, το συναίσθημα ενός μεγάλου δυσαναπλήρωτου κενού. Είναι γιαυτό αγαπητέ, που η απουσία σου σπρώχνει το μυαλό μου για να θυμηθώ με κάθε λεπτομέρεια τη μεγάλη σου προσφορά στον Όμιλο και γενικά στα κοινά της κοινότητας και ευρύτερα. Είναι γιαυτό που διερωτώμαι: γιατί ξεχωριστοί άνθρωποι, με συσσωρευμένη σοφία και εμπειρίες ζωής, δεν παραμένουν «ενταύθα» όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο, για να αξιοποιούνται, δια ζώσης, προς στήριξη, γνώση και παραδειγματισμό των νεώτερων ανθρώπων;

Η γλυκύτητα τού χαρακτήρα σου, όποτε σε συναντούσα, κυρίως τις τελευταίες μέρες πριν την αναχώρησή σου, με εκθάμβωνε τόσο έντονα και το μυαλό μου γύριζε σε εκείνες τις μέρες που ήσουνα εντεταγμένος ως πρώτο μέλος του Πολιτιστικού Περιβαλλοντικού Ομίλου, δίνοντας με υπευθυνότητα, επάρκεια και συνέπεια , δύναμη στην προώθηση των στόχων τού Ομίλου. Η συμμετοχή σου στον Όμιλο ήταν πάντοτε πολύ δημιουργική και ουσιαστική.  Το ήθος σου, η αποτελεσματικότητα και η ευγένεια της ψυχής σου, δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για σύσφιξη των σχέσεων ανάμεσα στην ομάδα με αποτέλεσμα οι διάφορες εκδηλώσεις και οι παρεμβάσεις του Ομίλου να είναι πάντοτε επιτυχείς.

Εξομολογούμαι ότι με συντάραξε η είδηση της αναχώρησής σου και ακόμη μέχρι σήμερα μια ακαθόριστη θλίψη συνεχίζει να πιέζει ασφυκτικά τον εσωτερικό μου κόσμο.  Αισθάνθηκα λοιπόν την ανάγκη να σου γράψω λίγα λόγια με την προσδοκία να γαληνέψει η ψυχή μου και να σε ευχαριστήσω ακόμη μια φορά για την ολόπλευρη υποστήριξη που είχα στις προσπάθειες μας για ίδρυση, λειτουργία και επιβίωση του Ομίλου.

Η μετάβασή σου, από τον κόσμο τούτο στην αιωνιότητα, εκεί όπου γαληνεύει η ψυχή και εκλείπουν τα βάσανα και οι μέριμνες της φθαρτότητας, αποτελεί για εμάς τους ευτελείς και αδύνατους ένα εκ πρώτης όψεως θλιβερό γεγονός. Η μόνιμη απουσία σου είναι φυσικό και ανθρώπινο να ματώνει τις καρδιές των οικείων σου και μεγάλη θλίψη, στενοχώρια και πολλά ερωτήματα να πλανώνται στις ψυχές τους. Γιατί να υπάρχει τόσος πόνος; Γιατί η απουσία σου να αφήνει τόση απογοήτευση; Γιατί να μην παρέμενες μαζί με την οικογένειά σου μέχρι τα βαθειά γεράματα για να αποτελείς στήριγμα και να δίνεις απλόχερα την αγάπη και τη σοφία σου;

Τα ερωτήματα πολλά. Η απώλειά σου αισθητή και το ταξίδι σου είναι πια γεγονός. Η σκέψη όμως ότι περπάτησες το δρόμο σου επάξια και με παραδειγματική συνέπεια, δημιουργεί στους οικείους σου παρηγοριά και ελπίδα.  Σε όλους εμάς τον γλυκασμό και την ευτυχία που είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε έναν τέτοιο ξεχωριστό άνθρωπο στη ζωή μας. Η σκέψη ακόμη ότι βρίσκεσαι στις «αγκάλες του Αβραάμ» εκεί όπου επιθυμούν άπαντες να απέλθουν, δημιουργεί σε όλους εμάς την ελπίδα, την ανάπαυση και την αφορμή για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να απελευθερωθούμε, όσο είναι καιρός, από τα πρόσκαιρα και τετριμμένα της παρούσας ζωής.

«… ουκ επίστασθε το της αύριον. Ποία γαρ η ζωή υμών; Ατμίς γαρ έσται η προς ολίγον φαινομένη, έπειτα δε και αφανιζομένη». Δηλαδή, «…δεν ξέρετε τι θα συμβεί την αυριανή ημέρα. Διότι τι είναι η ζωή μας; Είναι ένας λεπτός ατμός που φαίνεται ολίγες στιγμές και έπειτα αφανίζεται». (Ιακ. δ΄ 14)   

Αγαπητέ Χριστάκη, ο γλυκασμός και η ειρήνη, η ταπεινότητα και η ευτολμία της ψυχής σου, θα βασιλεύουν στο φως του ουρανού, δίπλα πάντα από την αγαπημένη σου οικογένεια. Η συναισθηματική σου λεπτότητα θα συνεχίσει να παρέχει από ψηλά, από εκεί όπου τώρα βρίσκεσαι, την αναγκαία θαλπωρή σε όλα τα μέλη της οικογένειάς σου και ιδιαίτερα είμαι σίγουρος ότι θα παραμένεις εν ενεργεία στήριγμα και στυλοβάτης στην αγαπημένη σου γυναίκα, στη λατρευτή σου θυγατέρα και στον μονάκριβό σου υιό.

Καλό σου ταξίδι αγαπητέ φίλε

Υετός

 

 

Η άγρα της μοναδικότητας

Η ζωή του ανθρώπου είναι παράξενη. Τις περισσότερες φορές ανεξήγητη και μυστήρια. Μέσα στους διάφορους τρόπους διαβίωσης εμπεριέχονται αγνά ή καιροσκοπικά τερτίπια, με πολλές παραλλαγές και επιλογές. Οι επιλογές είναι πολυποίκιλες. Μια μερίδα ανθρώπων διάγει τη ζωή της αθόρυβα, απλά και συνεσταλμένα. Μια άλλη μεγάλη μερίδα των ανθρώπων διάγει μια ζωή που την χαρακτηρίζει η πομπώδης και θορυβώδης παρουσία, η επιδειξιμανία, η αρχομανία και το κυνηγητό προσωπικής αναγνώρισης και προνομιακής αποδοχής. Αρχικά  η θορυβώδης παρουσία αυτών των ανθρώπων ίσως να έχει έμμεσα ευεργετικά αποτελέσματα και σε τρίτα πρόσωπα , αλλά δεν παύουν να είναι αυτά προσωρινά, ψευδεπίγραφα και  με την πάροδο του χρόνου κενά άνευ ουσίας.  Άλλοτε η φιλοδοξία αυτή καταντά κενοδοξία που δημιουργεί παρατράγουδα, προκαλώντας στο οικείο και ευρύτερο περιβάλλον ανεπιθύμητες καταστάσεις.

Και τούτο συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι αυτής της ιδιομορφίας θέλουν πάντα να έχουν  τα φώτα του ενδιαφέροντος στραμμένα επάνω τους. Να νιώθουν ότι έχουν επιρροή και η παρουσία τους να είναι αισθητή είτε περπατώντας στο δρόμο, είτε ευρισκόμενοι στο κρεοπωλείο, είτε σε ταξίδι, είτε σε εκδηλώσεις.  Να επιβάλλονται με το δικό τους τρόπο και οι απόψεις τους να γίνονται αποδεκτές έναντι των απόψεων όλων των άλλων ανταγωνιστών. Η εμμονή τους στην κυριαρχία και στην απαίτηση να έχουν πάντα τον πρώτο και τελευταίο λόγο είναι χαρακτηριστική. Πάντα βρίσκονται πίσω από κάθε ανακατωσούρα. Η χαμηλών τόνων καθημερινότητα και η σιωπηλή πραγματοποίηση κάποιας υποχρέωσης αποτελούν ξένα στοιχεία για αυτούς τους ανθρώπους. Η προσκόλληση τους σε άλλους ανθρώπους που έχουν κάποιο σημαντικό πόστο στην κοινωνία, αποτελεί σύνηθες φαινόμενο. Όχι μόνο κάνουν τα πάντα για να έχουν εύκολη και ουσιαστική προσέγγιση αλλά βρίσκουν και τους τρόπους εκείνους για να έχουν αυτοί και μόνο τη μοναδικότητα της πιο πάνω σχέσης. Επομένως παρατηρείται το φαινόμενο να υπάρχει ένας λυσσαλέος ανταγωνισμός μεταξύ αυτών των ανθρώπων ποιος θα είναι πρώτος και μάλιστα να υπάρχει η απαίτηση να κατατάσσεται εκ δεξιών τού σημαίνοντος προσώπου ή θεσμού ή θρησκευτικού ηγέτη ή θρησκευτικού καταλύματος κλπ. Η διατήρηση της μοναδικότητας απαιτεί μόχθο και αγώνα λυσσαλέο, εμποτισμένο με συνεχή εγρήγορση, φαντασία και πρωτότυπα τεχνάσματα.

Για να στεριώνουν  λοιπόν κάποια γνωριμία τους, οι πιο πάνω άνθρωποι της μοναδικότητας και να καταφέρουν  να έχουν  γρήγορη και όποτε θέλουν πρόσβαση στο δεδομένο  στόχο, με έντεχνο τρόπο μεθοδεύουν καταστάσεις με ευρηματικά καιροσκοπικά τεχνάσματα που θεωρούνται κατά τα άλλα ως κοινωνική ή αλτρουιστική προσέγγιση ή πνευματική προσφορά. Και οι τοιούτου είδους άνθρωποι καταγίνονται τότε σ΄ έναν ανελέητο αγώνα παράθεσης γευμάτων, διοργάνωσης κοινωνικών συναντήσεων, εκδρομών,  παροχή δώρων, χρήσης επαίνων και κολακειών κλπ. Όλα τούτα απευθύνονται τόσο στους πρωταρχικούς στόχους όσο και σε παρεμφερείς καταστάσεις ή φίλους και συγγενείς των πιο πάνω, δηλαδή σε στενά και οικεία πρόσωπα του άρχοντος, τη γνωριμία του οποίου θέλουν να έχουν τη μοναδικότητα.

Με την πάροδο του χρόνου τα πράγματα αλλάζουν και καινούργιες ξένες γνώριμες παρεμβαίνουν στο σημαίνον πρόσωπο ή εκπρόσωπο του φορέα στο όνομα του οποίου μέχρι σήμερα είχε κάποιος συγκεκριμένος άνθρωπος  τη μοναδικότητα. Όταν λοιπόν, προϊόντος του χρόνου, βλέπει ότι χάνει τη μοναδικότητά του στην πιο πάνω γνωριμία τότε προσπαθεί να βρει αναβαθμισμένους τρόπους με τους οποίους θα μπορέσει να ανανεώσει και ενισχύσει την παρουσία του στο προσκήνιο και να κερδίσει περισσότερους πόντους έναντι των ανεπιθύμητων εισβολέων στην κοινωνική, πολιτική ή θρησκευτική του σχέση.

Η συνεχής εγρήγορση σε αυτές τις περιπτώσεις είναι σημαντικός παράγοντας. Ο εφησυχασμός κατά τη διάρκεια μεγάλου χρονικού διαστήματος αποτελεί μεγάλη παγίδα που πλήττει ανεπανόρθωτα τη διατήρηση της μοναδικότητας.

Για να διατηρήσουν αυτοί οι άνθρωποι τα πρωτεία της μοναδικότητας χρειάζονται θυσίες και ευρηματικά τεχνάσματα. Εκτός από τα τραπεζώματα και τις άλλες εκδουλεύσεις που γίνονται την πρώτη φορά της γνωριμίας και οι οποίες θεωρούνται «πρόσκαιρης δυναμικής», θα πρέπει να ακολουθήσουν ενέργειες «μόνιμης πρόσδεσης» χάριν της μοναδικότητας. Βρίσκουν τότε τρόπους και προβαίνουν σε ενέργειες που έχουν κάποια μονιμότητα στις σχέσεις τους. Π.χ. εξασφάλιση εξ αγχιστείας συγγένεια, βάπτιση παιδιών οικείων προσώπων, που είναι συγγενείς του στόχου, προσφορά μεγάλης δωρεάς, υπόσχεση για συγκέντρωση μεγάλου αριθμού ψήφων για συγκεκριμένο κόμμα,  υπόσχεση για δωρεά μετά θάνατο, πραγματοποίηση εράνων,  κλπ.  Η μόνιμη, αδιατάρακτη σύνδεση με τα σημαίνοντα πρόσωπα που προΐστανται  φορέων, οργανώσεων, σωματείων, πολιτικών κομμάτων, εκκλησιαστικών θώκων απαιτεί μόχθο, κόπο και συνεχή εγρήγορση.

Θα πρέπει να λεχθεί ότι η απόκτηση της μοναδικότητας είναι σχετικά εύκολη αλλά η διατήρησή της στο χρόνο απαιτεί θυσίες, μεγάλη σπουδή και κατάθεση ψυχής. Δυσκολότερο είναι η διατήρηση της πρωτιάς. Δηλαδή να είναι κάποιος πρώτος μεταξύ των πρώτων.

Αν προσπαθήσουμε να διακρίνουμε και ξεχωρίσουμε τους ανθρώπους της μοναδικότητας οι οποίοι διακινούνται ανάμεσά μας τότε είναι πολύ εύκολο να τους αντιληφθούμε. Οι άνθρωποι αυτοί ουδέποτε κάνουν παρέα με άσημα πρόσωπα, απλούς ανθρώπους που κινούνται αθόρυβα και σιωπηλά στον κόσμο τούτο. Κι ο λόγος είναι ότι αυτοί οι απλοί και άσημοι άνθρωποι δεν έχουν τίποτε το σημαντικό να αποδώσουν στους επιτήδειους της μοναδικότητας.  Και η προσφορά, οι θυσίες και ο μόχθος χωρίς τα προσδοκώμενα ανταλλάγματα είτε υλικά είτε άυλα θεωρούνται χαμένες ενέργειες από πλευράς των ανθρώπων που επιζητούν τη μοναδικότητα.

Αν όμως τελικά οι άνθρωποι της μοναδικότητας, παρά τις προσπάθειές τους, χάσουν τα φώτα του ενδιαφέροντος, τότε μέσα σε μια νύκτα αποσύρονται, λοιδορώντας και φτύνοντας εκεί όπου έγλειφαν τόσα χρόνια, ψάχνοντας παράλληλα εναγωνίως προς άλλες κατευθύνσεις για να βρουν πρόσφορο έδαφος για καινούργιες προσπάθειες με στόχο να εξασφαλίσουν ξανά την περιπόθητη μοναδικότητα σε άλλες, καινούργιες προσκολλήσεις, ακολουθώντας σχεδόν πάντα την ίδια ψυχοφθόρα πρακτική.

 

 

 

Λίγες σκέψεις…

Αυτές τις μέρες, τις άγιες, τις μοναδικές σε πνευματική συγκέντρωση/ανάταση,  με προβληματίζει πολύ, πώς θα πρέπει να εκφράζομαι, να παρατηρώ, να έχω άποψη και πώς θα ενεργώ χωρίς να διαταράσσεται η …εύθραυστη  ηρεμία μου.  Στην «επιφάνεια εργασίας»  του νου έχουν μαζευτεί πολλά. Χίλια δυο πράγματα τριγυρνούν στο μυαλό μου που εμποδίζουν, με έναν πρωτόγνωρο σαδιστικό τρόπο, τη στοιχειώδη ηρεμία και τον υποτυπώδη γλυκασμό να κυριαρχήσουν στην έξαλλη καθημερινότητα αυτής της πασχαλινής  (λέγε εμπορικής) περιόδου. Κοινωνικά καθήκοντα, εκκλησιαστικές υποχρεώσεις, οικογενειακές ανάγκες, υλικές ανάγκες, πνευματικές ανάγκες, όλα ανακατωμένα, συγχυσμένα και μπλεγμένα με τέτοιο τρόπο που να χρειάζεται μεγάλη δύναμη «άνωθεν» και προσωπική πάλη με πολλές θυσίες και κόστος για να μπουν σε μια τάξη. Παρατηρώ γύρω μου ότι μέσα στα βαθειά νοήματα του Γολγοθά και της Ανάστασης δυστυχώς κυριαρχεί, με τον πλέον παραστατικό τρόπο, το «φάγωμεν καί πίωμεν αύριον γάρ αποθνήσκομεν». Μέχρι να βρούμε την αρχή της επίλυσης όλων αυτών των καταστάσεων,  ο χρόνος τρέχει τόσο γρήγορα και το τρένο φεύγει. Και εμείς μένουμε «χάσκοντας», ανίσχυροι, αδύναμοι, απογοητευμένοι κοιτάζοντας προς τα οπίσω σε κάτι κοπριές που συνηθίσαμε να εναγκαλιζόμαστε εδώ και χρόνια, από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Η πνευματική και κοινωνική συμπεριφορά μερικών ανθρώπων σε αυτή την περίοδο είναι πολύ δύσκολη  με αποτέλεσμα πολλές φορές να μετατρέπεται από γλυκεία και δοτική σε όξινη και τοξική. Και διερωτάται κανείς  τι πρέπει να γίνει; Υπάρχουν πολλές απόψεις Μια άποψη είναι ότι ο καλός χριστιανός ειδικά κατά τις μέρες αυτές κλείνει πόρτες και παράθυρα σε ό,τι τοξικό. Γίνεται απαθής σε όλες τις εξωγενείς παρεμβολές και ενδύεται την ανοχή, υπομονή, πραότητα και ταπεινότητα. Βλέπει, ακούει και δεν κριτικάρει, ούτε γνώμη έχει για το τι υπάρχει γύρω του, ούτε λαμβάνει θέση για το τι πρέπει να γίνει. Με λίγα λόγια ζει σε λασπωμένο περιβάλλον με κουνούπια και άλλα επιβλαβή έντομα που ενοχλούν και αυτός σιωπά. Διακινείται σε προβληματικές καταστάσεις για τις οποίες έχει γνώση και γνώμη που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, αλλά αυτός σιωπά. Διαβλέπει κινδύνους και ζημιές επερχόμενες λόγω κακών υπολογισμών ή εσκεμμένων σχεδιασμών και αυτός σιωπά. Ανοχή, υπομονή, ελπίδα. Χάος στο μυαλό εκείνου που είναι άνθρωπος πνευματικός, νουνεχής και νομοταγής πολίτης αυτού του δύσμοιρου τόπου. Σκληρός ο αγώνας. Αδυσώπητη η πορεία που διάλεξε να περπατάει. Μα εδώ έγκειται η πνευματική μαγκιά. Όχι σε λεωφόρους και πλατείες αλλά σε δυσκολοδιάβατα στενά μονοπάτια. Αυτός είναι ο αγώνα, ο πραγματικός, ο προσωπικός.

Συμπερασματικά, ίσως η ηρεμία της ψυχής και η ισορροπία τού πνευματικού ανθρώπου δεν σημαίνουν αδιαφορία για την καθημερινότητα και τα προβλήματά της. Η ανοχή και η σιωπή δεν σημαίνουν υποταγή στα κακώς έχοντα. Η υπομονή δεν σημαίνει να κλείνουμε τα μάτια στις αδικίες, ενέργειες και έργα των παρανομούντων και ταραξιών της καθημερινότητας. Η διαμονή μας στον κόσμο με τα τόσα προβλήματα και τις τόσες τοξικές καταστάσεις που μας περισφίγγουν καθημερινώς, θα πρέπει να επιβάλλει την ανάγκη συνύπαρξης  της πνευματικής ζωής με την επιμονή και τη συμβολή μας στην τήρηση των υφιστάμενων νόμων και τη διατήρηση μιας ευπρεπούς κοινωνικής ευταξίας που να διέπεται από ήθος, αρχές και αξίες.

Μια καλή ευκαιρία λοιπόν για αξιολόγηση της πνευματικής και κοινωνικής μας ικανότητας είναι το πώς θα περάσουμε αυτές τις μέρες του Πάσχα.

 

Η αναγκαιότητα της διάκρισης

 Ο λόγος που αποφάσισα να καταπιαστώ με αυτό το κείμενο είναι η διήγηση ενός πολύ καλού φίλου, η οικογένεια τού οποίου δέχθηκε παρεμβολή/εισβολή από στενό συγγενή τους  ο οποίος προσπάθησε να πείσει για τους τρόπους αντιμετώπισης μιας απλής και συνηθισμένης ασθένειας, χρησιμοποιώντας συναισθηματικό και ψυχολογικό εκφοβισμό.

Στον φίλο δημιουργήθηκε μια μεγάλη απορία και τι πρέπει να κάνουμε σχετικά με την πιο πάνω τακτική/αγάπη/ενδιαφέρον αυτών των ανθρώπων, κυρίως συγγενών, να επεμβαίνουν με άγαρμπο τρόπο, στην προσπάθειά τους να δράσουν άμεσα, κυρίως σε περιπτώσεις κάποιας ασθένειας, με σκοπό να προσφέρουν κάποιου είδους βοήθεια, εισηγούμενοι τον τρόπο δράσης, τον τρόπο δράσης βέβαια, που αυτοί πιστεύουν, πεισματικά, ότι είναι ο καλύτερος και ο πλέον σωστός.

Στα αγιοπατερικά κείμενα αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι, όταν ο Θεός θέλει να βοηθήσει κάποιο, έρχεται στην πόρτα του, την κτυπά με ευγένεια και κάνει ένα βήμα προς τα οπίσω, περιμένοντας να του ανοίξει. Οι πιο πάνω άνθρωποι, κυρίως συγγενικά πρόσωπα στενού περιβάλλοντος, όχι μόνο κάνουν ένα βήμα προς τα οπίσω αλλά εφορμούν στην πόρτα μας την ανοίγουν βίαια και χρησιμοποιώντας έναν άτιμο συναισθηματικό και ψυχολογικό εκφοβισμό (bulling), συνοδευόμενος με ετσιθελισμό και με μια αμετροέπεια αυταρχισμού, απαιτούν να δράσουν όπως αυτά θέλουν, χωρίς να επιθυμούν να ακούσουν την άποψή των άλλων. Παρά τη σφοδρή αντίθεσή μας, που μπορεί να βασίζεται και σε οικεία με το πρόβλημα επαγγελματική ιδιότητα ή στην αναγκαιότητα αντίδρασης σε μια πάγια τακτική που πάντα εφαρμόζουν τα πρόσωπα αυτά, υποκύπτουμε πολλές φορές στη δική τους άποψη και ακολουθούμε, δυστυχώς, τις δικές τους, πάρα πέρα ενέργειες,  επειδή βλέπουμε ότι δεν σηκώνουν δεύτερη κουβέντα και επειδή δεν θέλουμε να αφήσουμε τα πράγματα να εκτραχυνθούν στην ευρύτερη οικογένεια.

Αποτέλεσμα είναι να εμπλεκόμαστε σε μια σειρά αχρείαστων ενεργειών και καταστάσεων που επιβάλλονται από ειδικούς της  δικής τους επιλογής,  με τελική κατάληξη, πολλές φορές, το υφιστάμενο πρόβλημα να μεγαλώνει αντί να εξαλείφεται. Αναγκαζόμαστε τότε «δια πυρός και σιδήρου» να απεγκλωβιζόμαστε από τα παρατράγουδα τού πιο πάνω bulling  και τις επιρροές των επιλογών τους και ακολουθούμε τις πρέπουσες , ψύχραιμες και αντικειμενικές για την περίπτωση ενέργειες, που φέρουν τα αναμενόμενα θετικά αποτελέσματα.

Τα πρόσωπα αυτά της αχρείαστης και εγωιστικής αγάπης, μετά την παταγώδη αποτυχία της δικής τους παρορμητικής ενέργειας και τις καταστροφικές κατολισθήσεις των δικών τους επιλογών, ως συνήθως, αποσύρονται στα ενδότερα, επικεντρωμένα στις δικές τους απόψεις, δίδοντας τις δικές τους εξηγήσεις και ερμηνείες επί του αποτυχημένου πρακτέου, κατασκευάζοντας ένα συνονθύλευμα κοινωνικών, οικογενειακών, πνευματικών αρχών και προσωπικών αναστολών, όπως πάντοτε βέβαια, πλην όμως, καραδοκούν για την επόμενη εφόρμησή τους, όπου παραστεί ανάγκη ή κάποια άλλη προσφερόμενη ευκαιρία.

Βέβαια το ενδιαφέρον και η αγάπη είναι πάντα ευπρόσδεκτα και χρήζουν μεγάλης σημασίας αν τα χαρακτηρίζει η διάκριση, η νηφαλιότητα λόγων, η ταπεινότητα και η αποτελεσματικότητα των πράξεων. Το ενδιαφέρον είναι ευπρόσδεκτο αν οι προσφερόμενοι να βοηθήσουν δεν διακατέχονται από ιδεοληψίες και συνειρμικούς λογισμούς περί δήθεν ανικανότητας όλων των άλλων, υποτιμώντας τη νοημοσύνη τους και εκμηδενίζοντας τις όποιες προσπάθειές τους για κάτι που πρέπει να γίνει. Και τούτο βέβαια συμβαίνει επειδή αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν εγωιστικά και με εμμονή ότι μόνο η δική τους συμβολή θα διορθώσει τα πράγματα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, λοιπόν, δεν φτάνει μόνο να έχουμε τη θέληση να συντρέξουμε κάποιο για να του προσφέρουμε βοήθεια. Δεν φτάνει μόνο να εφορμούμε και να ενεργούμε όπως εμείς θέλουμε, αλλά θα πρέπει πάντοτε να έχουμε τη διάκριση εκείνη που θα μας επιτρέψει να προσφέρουμε αποτελεσματικά και με πραγματική αγάπη οποιανδήποτε βοήθεια, πάντοτε με  κατανόηση και σεβασμό έναντι των απόψεων όλων των άλλων. Η χρησιμοποίηση της μεθόδου της υπερβολής, του επιτακτικού ύφους, του συναισθηματικού εκφοβισμού και της ψυχολογικής πίεσης με σκοπό την υλοποίηση της προσωπικής μας άποψης που έχει σφηνωθεί, πολλές φορές, παρορμητικά, απροβλημάτιστα και με εμμονή στο μυαλό μας, αποτελεί μια άτιμη, κατάπτυστη, προσβλητική  και  προβληματική συμπεριφορά. Αυτή η συμπεριφορά λειτουργεί αντίθετα με το είδος της  συμπεριφοράς που αναφέρεται στην επιστολή του Απόστολου Παύλου προς Κολασσαείς.  «Ο λόγος ημών πάντοτε εν χάριτι, άλατι ηρτυμένος.»

Ο λόγος σε όλες του τις μορφές είναι και ένα  ισχυρό όπλο για τον άνθρωπο, είτε αισθάνεται τη δύναμή του είτε όχι. Το όπλο αυτό μπορεί να δημιουργήσει σύγχυση και πολλά αλυσιδωτά προβλήματα , μπορεί όμως  και να  μετατραπεί σε βάλσαμο παρηγοριάς.  Μπορεί να βοηθήσει τόσο αυτόν που τον εκφέρει όσο και αυτούς στους οποίους απευθύνεται. Μπορεί όμως να προκαλέσει και στενοχώρια, λύπη, πόνο και δοκιμασία σε όσους τον προσλαμβάνουν, αλλά και να γίνει ένα μέσο επιβολής, επιρροής, επίδειξης δύναμης και γενικά εξουσίας γι’ αυτόν που τον εκφέρει. Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος προς τους Κολοσσαείς, τους προτρέπει με αυτά τα, διαχρονικής αξίας, λόγια: «ο λόγος υμών πάντοτε εν χάριτι, άλατι ηρτυμένος, ειδέναι πώς δει υμάς ενί εκάστω αποκρίνεσθαι». (Κολ. 4,6). «Τα λόγια σας να είναι πάντοτε γεμάτα χάρη, νοστιμισμένα με αλάτι (όχι ανούσια). Να ξέρετε πώς πρέπει να αποκρίνεστε στον καθένα ξεχωριστά».

            Το να γνωρίζουμε πώς πρέπει να αποκρινόμαστε στον καθέναν είναι ένδειξη διάκρισης. Είναι απότοκο πνευματικής καλλιέργειας, ανθρωπιστικής αρετής και κοινωνικού ευπρεπισμού. Πρώτιστα όμως η διάκριση είναι ένας εξαίσιος πνευματικός καρπός. Έχει να κάνει με την τοποθέτησή μας στη θέση του άλλου. Στο χαρακτήρα, τη συνείδηση, την ψυχή του άλλου. Στις προσωπικές δυνατότητές του να αντέξει τους λόγους που θα εκφέρουμε. Εκτός τούτου έχει να κάνει και με το δικό μας βαθύτερο κίνητρο. Αν αυτό έγκειται στη φανέρωση της πραγματικής μας αγάπης και συνδρομής σε ένα πρόβλημα που θέλουμε να επιλύσουμε σωστά και αποτελεσματικά με τις γνώσεις μας και τη βοήθεια του Θεού ή θέλουμε να δείξουμε την υπεροχή, τη μοναδικότητα και την αξία μας. Αν ισχύει το πρώτο, θα μιλήσουμε με διάκριση, κατανόηση, συνεργασία και θα δράσουμε με λυσιτελή συνδρομή. Θα παρηγορήσουμε με διάκριση και θα είμαστε ήπιοι, ευπροσήγοροι  και γλυκείς. Όταν θα επαινέσουμε, θα το κάνουμε πάντα με όλη μας την ψυχή, με εντιμότητα  και με ευγένεια. Σε περίπτωση που πρέπει να είμαστε αυστηροί, θα  χρησιμοποιήσουμε λόγια με πνευματική διάσταση, ύφος καταδεκτικό και αγάπη, μαζί με ειρηνική αποφασιστικότητα και ευθύτητα χωρίς να ερεθίζουμε τον άλλο.  Δεν θα κρύψουμε την αλήθεια, αλλά και δεν θα εξουθενώσουμε τον άλλο σε τέτοιο βαθμό που θα τον εξοργίσουμε και να λαβώσουμε την ψυχή του, εκτρέποντάς τον από την ηρεμία και ωθώντας τον να περιπέσει σε μίσος, θυμό και οργή. Δηλαδή δεν θα πρέπει με τη συμπεριφορά μας να δημιουργήσουμε σκανδαλισμό αδελφών ψυχών. Εξάλλου ξέρουμε ότι «ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα».

Η ευθύτητα, η αλήθεια, ο αυθορμητισμός  και γενικά η κάθε είδους βοήθεια ή συνδρομή θα είναι καλό να προσφέρεται στον συνάνθρωπό μας με πραγματική αγάπη, συστολή και διάκριση,  με στόχο όχι μόνο την ηρεμία της ψυχής αυτού που αποφάσισε να συντρέξει, αλλά και την αναγνώριση της βοήθειας και τον υγιή προβληματισμό  αυτού που αποδέχεται την προσφορά.  Αν δεν συμβαίνει αυτό τι να κάνεις την βοήθεια αυτού που προστρέχει, όση αγάπη και αν δείχνει στο συνάνθρωπό του; Αυτή η αγάπη καταντά ατελέσφορη και ομοιάζει με την περίπτωση της αγελάδας εκείνης που μπορεί να αποδίδει κάθε φορά ένα κουβά γάλα, αλλά στο τέλος κλωτσά με δύναμη τον κουβά και το γάλα χύνεται στο έδαφος, μηδενίζοντας έτσι τη χρησιμοποίησή του.

Επομένως, « …ὁ λόγος ὑμῶν πάντοτε ἐν χάριτι, ἅλατι ἠρτυμένος, εἰδέναι πῶς δεῖ ὑμᾶς ένί ἑκάστῳ ἀποκρίνεσθαι …» ΠΡΟΣ ΚΟΛΑΣΣΑΕΙΣ Κεφ. 4 (6).

Άνοιξη από το παράθυρό μας…

Η φύση μάς χάρισε ένα μεγάλο πλεονέκτημα.  Στη περιοχή όπου ζούμε επικρατεί μια έντονη εναλλαγή των εποχών. Υπάρχουν γεωγραφικοί τόποι όπου η βροχή αποτελεί σύνηθες φαινόμενο καθ΄ όλη τη διάρκεια τού χρόνου, με χαμηλές θερμοκρασίες και χωρίς ήλιο, με αποτέλεσμα όλα τα φυτικά στοιχεία να έχουν χαμηλή ενεργειακή δραστηριότητα. Σε άλλους τόπους δεν βρέχει και παντού επικρατεί ξέρα και λιοπύρι. Στα μέρη μας, υπάρχουν τέσσερις ευδιάκριτες εποχές με τα στοιχεία τους να δημιουργούν εναλλαγή στην καθημερινότητά μας και οι φυσικές διεργασίες τους να είναι έντονες κατά τη διάρκεια του χρόνου. Βροχή, χιόνι, κρύο, πράσινο, λουλούδια, χρώματα, ευωδίες, ήλιος, ζέστη, φως. Πολύ φως. Η φωταύγεια είναι εκείνη που κάνει τους ανθρώπους να είναι εκδηλωτικοί και αυθόρμητοι στη συμπεριφορά τους.

Σήμερα αρχίζει η άνοιξη. Ύστερα από τον χειμώνα η άνοιξη. Το φυσικό περιβάλλον γύρω μας αρχίζει να ζωντανεύει ενδεδυμένο με αυτούσια χρώματα και να μοσχοβολάει με λογής -λογής αρώματα. Τα ακούσματα από τα κελαηδήματα των πουλιών γεμίζουν την ατμόσφαιρα με μια εξέχουσα και αρχέγονη μουσική πανδαισία που έχει τη δύναμη να γαληνεύει την ψυχή μας και να ημερεύει την καθημερινότητά μας. Ειδικά τα πρωινά. Εκείνα τα πρωινά που μόνο αυτοί που ξυπνούν πολύ πρωί έχουν τη δυνατότητα και την ευλογία να απολαβάνουν.

Στην εποχή αυτή (άνοιξη) ο ήλιος θερμαίνει τον άνθρωπο που νωχελικά και ονειροπόλα κάθεται και πίνει τον καφέ του σε ένα κεντρικό στενό της πόλης ή στη βεράντα μιας συνοικιακής καφετέριας.  Η άνοιξη δημιουργεί στον άνθρωπο καινούργια συναισθήματα και καινούργια σκιρτήματα που έχουν σχέση με τη ζωή και την πορεία του στο χρόνο. Με την άνοιξη ξανοιγόμαστε με πολλή διάθεση για πολλές και πολυποίκιλες δραστηριότητες. Ανοίγουμε τα φτερά μας για καινούργια όνειρα και καινούργιες ελπίδες παρακολουθώντας τα μπουμπούκια να ανοίγουν και να πετιούνται άπειρα χρώματα, τις μέλισσες να εργάζονται άοκνα και τα πουλιά να ταξιδεύουν από δέντρο σε δέντρο, δίνοντας φτερά στις ανθρώπινες προσδοκίες.

Μπορούμε άραγε με την άνοιξη γύρω μας και με τα ξανοίγματα του εαυτού μας να ανοίξουμε και την ψυχή μας προς τον συνάνθρωπό μας, να προσφέρουμε αγάπη και κατανόηση στους γύρω μας, χωρίς ανταλλάγματα και χωρίς περιοριστικά περιθώρια; Ιδού η μεγάλη πρόκληση. Ιδού η μεγάλη απόφαση που συνάδει με το βαθύ νόημα του ερχομού της άνοιξης. Μιας άνοιξης που εκδηλώνεται κάθε χρόνο με  ένα πολυποίκιλο  ευφάνταστο και ελκυστικό ξύπνημα της φύσης.

Ας ζήσουμε ξανά την άνοιξη, μαδώντας μαργαρίτες και μυρίζοντας τα άσπρα γιασεμιά, που φυτρώνουν στην αυλή της ψυχής μας

 

 

 

Γράμμα προς το συγγραφέα του «ΚΡΟΝΑΚΑ»

Αγαπητέ Κυριάκο,

Ευχαριστώ που μου χάρισες το πρόσφατο βιβλίο σου «ΚΡΟΝΑΚΑ», στη συνάντησή μας  στο μπαράκι τού ξενοδοχείου President, στην Αθήνα, στις 29 Νοεμβρίου 2017, ημέρα Τετάρτη, ημέρα βροχερή. Σε πληροφορώ ότι το βιβλίο σου κοσμούσε μέχρι χθες το κομοδίνο τού υπνοδωματίου μου και αφού επιτέλεσε αίσια τον σκοπό του, αποσύρθηκε στις εν ενεργεία βιβλιοθήκες τού «ερημητηρίου» μου.

Αγαπητέ, αισθάνομαι την ανάγκη να σου κοινοποιήσω τις προσωπικές μου απόψεις σχετικά με το βιβλίο σου, χωρίς βέβαια να θεωρήσεις ότι  αυτές αποτελούν κριτική, μια και δεν έχω τέτοια ικανότητα, ούτε τέτοια ευαίσθητη και υπεύθυνη ταυτότητα. Επομένως θα πρέπει να θεωρήσεις τα σχόλιά μου ότι προέρχονται από τον θείο σου, ο οποίος, πολύ νωρίς, ίδρυσε πνευματικό ημιυπόγειο για να αποτελέσει γεωγραφικό χώρο, ερημητήριο, που θα βοηθούσε στην ενδοσκόπηση, επαναπροσδιορισμό και σε ό,τι προέκυπτε στα κατοπινά στάδια της ζωής. Να συμβάλει από τη σιωπή μέχρι την αφήγηση. Από την αποτίναξη της καθημερινής μέριμνας μέχρι την πνευματική εκτόνωση. Αναφέρομαι στο ερημητήριο εκείνο, όπου εσύ το γνώρισες παιδιόθεν, το θαύμασες, και απεφάσισες να το θεωρήσεις ως «…την μητρίδα ή την οπή στην οποία κυοφορήθηκε η βούληση να είσαι αφηγητής…», όπως πολύ παραστατικά και όμορφα αναφέρεις στο πιο πάνω αναφερόμενο βιβλίο σου, στη σελίδα 422.

Ολοκλήρωσα λοιπόν σήμερα την ανάγνωση του βιβλίου σου. Βασικά το μελέτησα. Με πολλή διάθεση, όρεξη και με μεγάλη συγγραφική περιέργεια. Εξομολογούμαι ότι ευρισκόμενος στις πρώτες σελίδες, ένοιωθα τον εαυτό μου να είναι ξένος, ανίδεος και παραχαράκτης της ανάγνωσης, ο οποίος τόλμησε να εισέλθει σε ξένη πνευματική κατοικία, αν και είχα τη δέουσα άδεια από τον ιδιοκτήτη της. Όμως κάποια συγγραφική περιέργεια και λόγοι που συνάπτονται με τη συνειδησιακή ιδιοσυγκρασία/εμβέλεια, με έκαναν να επιμένω και να παραμένω συνδεδεμένος με τις σελίδες του, επί προγραμματισμένης και καθημερινής βάσης.

Με την παραμονή μου στην πνευματική σου οικία και την ολοένα ανακάλυψη καινούργιων διαδρόμων και δωματίων, αυξήθηκε η περιέργειά μου και η θέλησή μου πείσμωσε σε τέτοιο βαθμό που ήθελα πολύ να διαβώ τη χρονική αφήγηση και να ιδώ την κατάληξή της. Να ψηλαφήσω το τέλος, να τερματίσω και εγώ με τη δική σου χρονική πορεία και συλλογιστική εξέλιξη.  Να συλλάβω όσο πιο πολύ μπορούσα τη συγγραφική σου ροή, ανάσα και συγγραφική σου δύναμη.

Το βιβλίο σου με ταξίδευσε. Με σαγήνευσε. Περιηγήθηκα σε αυτό χωρίς να αισθάνομαι κούραση, δυσφορία ή άγχος. Με πήρε σε κόσμους ξένους προς εμένα και γεύθηκα τους καρπούς τής αφήγησής σου επί πραγματικών γεγονότων, συγγραφικών αποσπασμάτων λόγιων λογοτεχνών,  αναλύσεων λέξεων και όρων, λογοτεχνικών πρωτοτυπιών που πράγματι με εξέπληξαν, προσωπικών συλλογισμών και απόψεων, ιστορικών σημείων και συμπερασμάτων βαθιάς νόησης, που, ως συνήθως, κρύβονται κάτω από την επιφάνεια τού γίγνεσθαι.

Το «Χρονικό» σου ή « Κρόνακα» είναι ένας εξαίσιος πίνακας ζωγραφικής, πλούσιος σε στοιχεία και αναφορές που κάνει το θεατή/αναγνώστη να παραμένει μπροστά του για ώρες και να τον περιεργάζεται με θαυμαστή περιέργεια, διερευνητικά, εκστατικά και γλυκασμό πνεύματος.

Αγαπητέ Κυριάκο, θα μπορούσα να επεκτείνω τις σκέψεις μου και να αυξήσω την έκταση της παρούσας αναφοράς. Δεν θα το κάνω όμως γιατί θα φλυαρήσω. Απλώς πρέπει να σου πω ότι το βιβλίο σου με ταξίδευσε παντού. Βρισκόμουνα σε ένα πνευματικό πανηγύρι με χίλιες δυο πραμάτειες, στις σελίδες του οποίου δεν χόρταινες να περπατάς, να ερευνάς και να ανακαλύπτεις καινούργια πράγματα, καινούργιες εμπειρίες καινούργια δεδομένα.

Ήθελα, λοιπόν, να σε ευχαριστήσω που είχες την καλοσύνη να μου χαρίσεις το βιβλίο σου «ΚΡΟΝΑΚΑ»  και να μου δώσεις έτσι το δικαίωμα να διαβώ μαζί σου, καταπράσινες κοιλάδες, απότομα βαθειά φαράγγια, έναστρες φεγγαρόφωτες νύκτες, σήραγγες χωρίς φως, δροσερά πρωινά και όμορφα δειλινά. Σε ευχαριστώ ακόμη που μου επέτρεψες να γίνω συνοδοιπόρος σου και να κουβεντιάσω μαζί σου για τόσα πολλά πολυποίκιλα πράγματα, για όσες ώρες διαρκούσε το χρονικό/ταξίδι, της αφήγησής σου.

Θα ήταν όμως παράλειψη να μην σε ευχαριστούσα και για την επίσημη αναφορά και μόνιμη καταγραφή τού ταπεινού μου «ερημητηρίου» στην παγκόσμια λογοτεχνία, δια του ISBN 978-960-572-178-7, ως σημαντικής «μητρίδας», στην οποία κυοφορήθηκε η βούλησή σου για να ακολουθήσεις την πορεία τού μαχόμενου αφηγητή/εξερευνητή. Η αναφορά σου με τιμά. Σε ευχαριστώ.

Σε χαιρετώ ο θείος σου

Υετός

Καλή χρονιά 2018

Καλή χρονιά

2018

Ευχόμενος

Υγεία σώματος και

ηρεμία ψυχής

Βροχή του Δεκέμβρη

Χειμώνας 2017-2018

Με την εμφάνιση τούτης της βροχής μπορεί και να κοιτάξουμε, για λίγο, τον ουρανό. Να ξεκολλήσουμε το βλέμμα μας από τη «χαμένη Ατλαντίδα» της καθημερινότητας. Να αφήσουμε κατά μέρος τη δίνη και την οδύνη της ζωής που τόσο έντονα περισφίγγουν την καρδιά μας γύρω από τα πολλά «γιατί».

Η βροχή είναι μια μεγάλη αλλαγή στη ρουτίνα της καθημερινότητας.  Ας την αξιοποιήσουμε λοιπόν σωστά, ονειροπόλα, εποικοδομητικά και με φαντασία. Θα δείτε και θα κατανοήσετε καθαρά «τη ματαιότητα του κόσμου τούτου» και θα αγαπήσετε τη βροχή. Θα αγαπήσετε την κτίση και τον κτήτορα. Τον κόσμο όλο.

Με τη βροχή παρέα, αν αισθανθείτε την ανάγκη να ανοίξετε μια μεγάλη αγκαλιά για όλο τον κόσμο και κυρίως για όλα τα πρόσωπα που βρίσκονται γύρω σας, τότε είναι σίγουρο ότι  έχετε μονιάσει με τον ίδιο τον εαυτό σας.

Αχ βροχή, θεραπεύτρια της ζωής και του ονείρου!!!

Αχ πρωινέ μου καφέ!

Χθες, πριν ακόμη χαράξει το φως, βρισκόμουνα ξύπνιος στο καθιστικό κι΄ άκουα τις πρώτες ειδήσεις της ημέρας. Δεν ξέρω το γιατί, αλλά διακατεχόμουνα από μία πρωτόγνωρη ευφορία. Τα πάντα γύρω μου εξέπεμπαν ένα γαλήνιο φως. Μια γλυκύτατη ηρεμία με είχε καθηλώσει στον καναπέ χωρίς τη γνωστή σε μένα εφόρμηση, των χιλίων δυο σκέψεων, που, ως συνήθως, με κάνει να βρίσκομαι σε επιφυλακή και να  προτάσσω κάθε φορά χίλια δυο επιχειρήματα στην προσπάθειά μου να περισώσω την υπόληψή μου έναντι του εαυτού μου.

Ετούτο το πρωινό όμως βρισκόμουνα σε πλήρη χαλάρωση σώματος και ψυχής. Αγαπούσα τα πάντα. Τους φίλους, τους εχθρούς, τις πέτρες, τα λουλούδια και όλα τα ζώα. Ακόμη και τα γατιά .  Μαζί με όλα «τα κτήνη και τα πετεινά του ουρανού» αγαπούσα και όλα τα άτιμα γατιά, ιδιοκτησία του γείτονά μου, ο οποίος εδώ και αρκετά χρόνια τυγχάνει να είναι ένας αθεράπευτα καταξιωμένος εκλελεγμένος πρόεδρος της «ευημερίας των γάτων» και ως εκ τούτου συντηρεί και ο ίδιος μια μεγάλη φαμίλια πολύχρωμων γατιών που αλωνίζουν τον κήπο μου.  Ξαφνικά αγάπησα αυτούς τους γάτους  -τους άτιμους- που ολημερίς και ολονυκτίως περιδιαβάζουν τα δέντρα, τους θάμνους, το γρασίδι αλλά και το χώμα του κήπου. Αδιστάκτως  κυνηγούν τα μικρά πουλάκια, δυστυχώς όχι τα ποντίκια και σκάβουν το χώμα για να αφοδεύσουν όπου νάναι, εν πλήρη γνώση τους ότι βρίσκονται σε «ξένα χωράφια» παρά το επανειλημμένο γούρλωνα των ματιών μου και την καταδίωξη που τους κάνω με αποτέλεσμα μόλις με δουν να εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού. Παρά ταύτα τα γατιά αυτά είναι συνεπή με την καθαριότητα  -τάχατες- και σκεπάζουν επιμελώς και με τέχνη τις ακαθαρσίες τους, οι οποίες έστω κι΄αν είναι σκεπασμένες εκπέμπουν μιαν ακατάσχετη έντονη δυσωδία που βιάζει την ευοσμία των ανθέων του κήπου μου.

Αυτό το πρωινό όμως αγαπώ τα πάντα. Αγαπώ ακόμη και αυτή τη δυσωδία  των γατιών. Μαζί με την πανίδα, τα πουλιά, τις πεταλούδες, τους κουρκουτάες, τους σκώληκες, τις αλιτζάβρες κ.ά.  που συντροφεύουν  ολημερίς και ολονυκτίως τη χλωρίδα του κήπου μου, αγαπώ και αποδέχομαι και τα άτιμα γατιά.

Αυτό το πρωινό, λοιπόν, παρέα και σφιχταγκαλιασμένος με την ευφορία για να μην μου φύγει, βγήκα έξω, καλά ντυμένος, για να περιδιαβάσω τους χώρους του κήπου μου, πίνοντας γουλιά -γουλιά τον πρωινό μου καφέ.

Τα χρυσάνθεμα άνθισαν. Οι δυο – τρεις πορτοκαλιές και μανταρινιές μου είναι φορτωμένες πορτοκάλια και μανταρίνια. Οι δυο λεμονιές μου επιδεικνύουν τα πράσινα λεμόνια τους. Οι παπάγιες, που φύτεψα πριν λίγο καιρό, άρχισαν να αυξάνονται καθ΄ ύψος και κατά πλάτος.  Οι ελιές μου, πέντε έξι, ομορφαίνουν το χώρο με τον κουρευτικό καλλωπισμό που τους έκανα πρόσφατα.  Η ποϊτσιάνα,  (Βασιλική Poinciana)  ή Flamboyant προσφέρει σκιά και ομορφαίνει το υπαίθριο πετρόκτιστο καθιστικό. Η αχλαδιά δίπλα με βγάζει ασπροπρόσωπο και τιμά τους κόπους μου γιατί μού δίνει κάθε χρόνο υγιή, μεγάλα και εύγεστα αχλάδια. Πιο πέρα η καβάφα είναι όμορφη με την πλούσια φυλλωσιά της, άσχετα αν ρίχνει τα φρούτα της που είναι έρμαια των εντόμων. (είμαι εναντίον των ψεκασμάτων και των λιπασμάτων). Ο καλλιστήμων είναι πάντα εκεί, αγέρωχος, ολοπράσινος και όταν ανθοφορεί γίνεται ολοκόκκινος με τις πλούσιες ταξιανθίες του, δίκην βούρτσας εξού και η ονομασία της Brush tree.   Οι καλλιτρίδες, δίκην φραγμού, περιστοιχίζουν και περιφρουρούν τον κήπο μου από τους ανέμους και προφυλάσσουν τον ζωτικό μου χώρο από την περιέργεια των οποιωνδήποτε περαστικών. Πιο πέρα οι μαστιχιές (είδος αρτιματιάς) (Schinus terebinthifolia) διατηρούν ως αειθαλή την πρασινάδα τους όλο το χρόνο.  Οι μεγάλοι φύκοι φυτεμένοι στις γλάστρες που αλλάζουν τη διάταξη του κήπου με τη μετακίνησή τους.

Από όλα τα άλλα, που αποτελούν τη χαμηλή βλάστηση, θάμνοι και πόες και γρασίδι, όπως θυμάρι, ρίγανη, κιούλι, βασιλικός, δεντρολίβανο, δάφνη, γιασεμί, φτερίκια (φτέρη), ντεκομόρια, δουράντα, κάσσια, πικροδάφνες, τριανταφυλιές, κρινάκια, δαφνούλες, χρυσάνθεμα, ξεχωρίζω τη Γυνούρα (Gynura Procumbens) που απέκτησα τελευταίως και την καμαρώνω γιατί με τη βρώση έξι φύλλων ημερησίως -όπως λένε- ρίχνει σε κανονικά επίπεδα το σάκχαρο του οργανισμού, ρυθμίζει τη χοληστερίνη και την πίεση. Από την άλλη μεριά του κήπου οι λογής-λογής κάκτοι, που με τα χρόνια έγιναν δέντρα, ξεχωρίζω την αλόη που γιατρεύει -όπως λένε- πάσα νόσο του οργανισμού και πάσα ρυτίδωση και όλες τις κακόσχημες αυλακώσεις του προσώπου.

Περιφερόμενος λοιπόν και πίνοντας γουλιά- γουλιά τον πρωινό μου καφέ, προσέγγισα με ευλάβεια τη μεγαλοπρεπή καρυδιά μου (πεκάν) η οποία με ταλαιπώρησε πολύ φέτος με το πέσιμο των φύλλων της, το λάδωμά των κλάδων της και την επίσκεψη δεκάδων πουλιών (κορακοειδή) που έτρωγαν λαίμαργα αρειμανίως τα καρύδια της. Αν και καταδίωκα αυτού του είδους αρπακτικά πουλιά, αν και τοποθέτησα φλάμπουρα γύρω – γύρω δεν κατάφερα να γλυτώσω τους καρπούς της. Συλλογιζόμενος όλα αυτά κοίταξα την ωραία φυλλωσιά της και αυτό μου έφτανε. Ήταν εγωιστικό να θέλω και τους καρπούς της.

Παίρνοντας με ικανοποίηση μια ακόμη γουλιά από τον καφέ μου κάθισα στο πετρόκτιστο πεζούλι για να απολαύσω την πρωινή ησυχία. Ξαφνικά ακροάσθηκα κάτι παράξενους θορύβους πάνω ψηλά βαθιά στη φυλλωσιά της καρυδιάς. Γυρίζω το κεφάλι προς τα επάνω και τι βλέπω; Διακρίνω ένα μεγάλο ζωντανό πράγμα να τρώγει μερικά καρύδια που απέμειναν στο δέντρο. Αρχικά νόμισα ότι ήταν γάτα, αλλά τρώει η γάτα καρύδια; Κύριε ελέησον! Έμοιαζε με σκίουρο. Μα σκίουρους στον τόπο μας δεν έχουμε. Κύριε ελέησον!!!

Αναλήφθηκα ότι ήταν ένας μεγάλος αρουραίος …τριών κιλών. Νυφίτσα λεγόμενη, αρκούντως εύσωμη και με μεγάλη ουρά. Σκεφτόμουνα με ποιο τρόπο να την εξαλείψω πάραυτα. Όπλο δεν είχα, σφεντόνα (λάστιχο που κρατούσαμε όταν ήμασταν παιδιά) δεν είχα, για τούτο άρπαξα ένα σκουπόξυλο και το εκσφενδόνισα με εκπληκτική ταχύτητα και δύναμη προς το μέρος του. Το σκουπόξυλο ως δια μαγείας κατευθύνθηκε επακριβώς στο άσπλαχνο σώμα του. Με μιας έπεσε κάτω βαρύγδουπα, κάθετα προς το έδαφος σαν μετεωρίτης. Τον καταδίωξα με όλη τη δύναμη που είχαν τα πόδια μου και με όλη τη δυσαρέσκεια που είχε η ψυχή μου μέχρι πέρα, προς το δρόμο, όπου οι καλλιτρίδες σχηματίζουν πυκνό φραγμό. Εκεί χώθηκε αστραπιαία στα πυκνά κλαδιά του.  Βρήκε ασφαλή  κρυψώνα.  Ανέγειρα τα πάντα. Κοίταξα παντού. Εξαφανίσθηκε όμως παρά την επισταμένη έρευνά μου.

Οι υπόλοιπες γουλιές του καφέ παρέμειναν ανέπαφες  στο μεγάλο φλιτζάνι. Η ευφορία μου εκσφενδονίστηκε όπου δει. Η ηρεμία μου πήγε περίπατο και οι σκέψεις μου επανήλθαν. Ποια μέθοδο να ακολουθήσω για να μην ξανάλθει ο «παράξενος ζωικός επισκέπτης» και διαταράξει την ησυχία μου; Την ησυχία που έκτισα με τόσο κόπο και μόχθο; Ποιο φάρμακο να αγοράσω για να τον εξαλείψω μια για πάντα; Και αν αυτό το εύσωμο τρωκτικό εισέλθει εντός της οικίας; Αν εισέλθει εντός της μηχανής του αυτοκινήτου και καταβροχθίσει τα καλώδια που είναι κατασκευασμένα εν μέρει από πρώτες ύλες βιολογικής προέλευσης;

Ανατρέχοντας στη βιβλιογραφία και στο διαδίκτυο ενημερώθηκα ότι αυτού του είδους τρωκτικά είναι «προστατευόμενα».(;)

Αχ πρωινέ μου καφέ. Σε ποιο μέρος τελικά θα μπορέσω να σε απολαύσω από την πρώτη μέχρι την τελευταία γουλιά;

Τελικά η όποια αντίδραση προερχομένη από τον εσωτερικό μας κόσμο, κατευθυνόμενη προς τα έξω, εξαρτάται από τον προσωπικό μας χαρακτήρα και την ψυχική μας υγεία. Κάπου έχω διαβάσει ότι η διακριτική ανοχή, ως ανθρώπινη αρετή, αξιολογείται ως καλύτερη από την αρετή της ελεημοσύνης που παρέχουμε προς το συνάνθρωπό μας. Κατά την άποψη μου η ανοχή αυτή θα πρέπει να συνεχίζει να επεκτείνεται και σε όλα τα υπόλοιπα βιοτικά και αβιοτικά στοιχεία της φύσης.

…Και καταλήγω στο συμπέρασμα: θα μπορέσω να απολαμβάνω τον καφέ μου με πλήρη υπομονή και ηρεμία όταν μάθω να έχω την κατάλληλη διακριτική ανοχή στις εξωτερικές προκλήσεις της καθημερινότητας και να τις αντιμετωπίζω αυτές με σοφία, αγάπη και ελπίδα.

Καλημέρα σας.