Θα πρέπει να πούμε ότι στην Ελλάδα όλοι είναι πατριώτες. Όλοι αγαπούν την πατρίδα τους. Και ο Σαμαράς και ο Αλέξης Τσίπρας και ο Μιχαλολιάκος, και ο Θεοδωράκης, και ο Κουτσούμπας και ο Καμμένος και η Γεννηματά και ο …Παναγής από το Κατσιχώρι των Αγράφων.
Η διαφορά είναι, ποιος είναι εκείνος που κατανοεί καλύτερα τα πράγματα, έχει όσο το δυνατό σφαιρική πολιτική κρίση που βρίσκεται πιο κοντά στην ορθότητα. Αυτή η πολιτική κρίση δεν βασίζεται κατ΄ ανάγκη σε ιδεολογικές τοποθετήσεις, ούτε σε διάφορες προσωπικές ή ιδεολογικές αγκυλώσεις. Η πολιτική κρίση θα πρέπει να αποβαίνει προς το καλό της πατρίδας.
Και ποιο είναι το καλό της πατρίδας; Το καλό της πατρίδας είναι η διαιώνιση της ανεξαρτησίας της. Η εδαφική της ακεραιότητα και η ανάπτυξή της στον τομέα των γραμμάτων, του ανθρωπισμού, των αρετών και της καλώς νοούμενης ευημερίας όλων των πολιτών της, με όσο το δυνατό δικαιότερο συγκερασμό όλων των επί μέρους συμφερόντων. Να αποτελεί η πατρίδα παράδειγμα σε όλους τους λαούς για τη συμβολή της στην ευρύτερη σταθερότητα, στους τομείς της ειρήνης, της προόδου, της έρευνας, της επιστήμης και του σωστού συστήματος διοίκησης της χώρας.
Η ιστορία του έθνους και όλου του κόσμου πάντα διδάσκει. Διδάσκει όμως εποικοδομητικά και ωφελιμιστικά όταν κάποιος εξάγει τα σωστά της συμπεράσματα και τα σωστά της διδάγματα.
Ας πάρουμε παράδειγμα τη Μικρασιατική καταστροφή. Κάποιος εξετάζοντας τη Μικρασιατική καταστροφή και όλα τα χαμένα εδάφη στη Μικρά Ασία, μπορεί να επικεντρώνεται και να εγκλωβίζεται στην ηδονή που εκπέμπει η απαράμιλλη λεβεντιά των στρατηγών της τότε αντιπολίτευσης και στη δημοκρατική θέληση του λαού -Φωνή λαού οργή Θεού- να επιστρέψει ο βασιλιάς Κωνσταντίνος στην Ελλάδα, παρά τις υποδείξεις των συμμάχων χωρών, της Ιταλίας και Γαλλίας, οι οποίες χώρες, δήθεν, επενέβαιναν παρανόμως και εγκληματικά στα εσωτερικά της πατρίδας. Αργότερα η ηδονή που εξέπεμπε ο πατριωτισμός των κυβερνώντων και του στρατού στο να μην σταματήσει η προέλαση των Ελληνικών δυνάμεων προς την Άγκυρα, να αποτελούσε καταξίωση του πατριωτικού συναισθήματος.
Ιδού τα αποτελέσματα: Η λεβεντιά των στρατιωτικών στρατευμάτων προς την Άγκυρα και η βροντερή φωνή του λαού με τη δημοκρατική ψήφο του, κατέληξε στη Μικρασιατική καταστροφή.
Τη λεβεντιά, την χαλιναγωγείς και την διαχειρίζεσαι μεθοδικά και με ευρηματικότητα. Με τη λογική και όχι με το στείρο συναίσθημα. Το συναίσθημα υπηρετεί τη λογική και όχι η λογική το συναίσθημα. Το συναίσθημα βοηθά αποτελεσματικά στην επιτυχή έκβαση μιας πράξης που μεθοδεύτηκε αρχικά από τη λογική. Αυτή είναι η διαφορά.
Και τη διαφορά αυτή δυστυχώς δεν την γνωρίζουν αρκετοί πολιτικοί που κάνουν τους νταήδες και τους πατριώτες, είτε εδώ, είτε στην Ελλάδα. Εκεί όπου βασιλεύει η επίκληση του μη παραγωγικού συναισθήματος, είναι βέβαιο ότι εκεί επέρχεται και η καταστροφή. Αυτό διδάσκει η ιστορία μας. Και δυστυχώς στη λογική του Τσίπρα διδάσκεται η ορμητικότητα, η συγκρουσιακή μεθοδολογία, η επίκληση του στείρου συναισθήματος και οι ιδεολογικές αγκυλώσεις.
Αυτή η τακτική θα ήταν επωφελής και επιτρεπτή και σώφρων, αν τα μέτρα που απέβλεπαν στην αλλαγή όλου του σαθρού συστήματος, που παρατηρείται στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, δεν απέδιδαν. Όμως καμία αλλαγή έγινε γιατί δεν λήφθηκαν όλα τα μέτρα. Στην προκείμενη περίπτωση, λεβεντιά και πατριωτισμός είναι να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της όσο το δυνατό γρηγορότερα. Λεβεντιά, πατριωτισμός και αξιοπρέπεια είναι να υποστούν οι πολίτες αυστηρή λιτότητα για να δείξουν στους ξένους ότι το έθνος έχει υπομονή, αντοχή, εγκαρτέρηση, στόχους, προοπτική και ότι από την τέφρα της μπορεί να ξαναγεννηθεί.
Ψιλά γράμματα για τον Τσίπρα και τους ομοίους του. Οι οποίοι σύρουν το λαό σε δημοψηφίσματα – παγίδες και σε εθνικές συγκρουσιακές καταστάσεις, τις ίδιες που εφάρμοσε εναντίον των κοινοτικών εταίρων, των οποίων οι λαοί τους επωμίσθηκαν δισεκατομμύρια, για να μην πτωχεύσει η πατρίδα.
Ο Θεός να βάλει το χέρι του.
Υετός 