Φαίνεται ότι είναι πολύ δύσκολο να γίνει διαχείριση του χάους που δημιούργησε ο Τσίπρας στην Ελλάδα, αν και επί προηγούμενης κυβέρνησης η χώρα άρχισε δειλά – δειλά να μπαίνει σε μια διαχειρίσιμη πορεία. Πιστεύω ότι τα πάντα, γύρω από τον πολιτικό αυτό σχηματισμό (πολιτικό κόμμα), δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ, εξ αρχής διέπονταν από σχεδιασμούς που βασίζονταν, εν πολλοίς, στην ιδεολογική ιδιοσυγκρασία τού κόμματος και περισσότερο στις ιδεολογικές αγκυλώσεις της αριστερής πλατφόρμας.
Ο Τσίπρας εκμεταλλευόμενος την άσχημη οικονομική κατάσταση στην οποία βρισκόταν η χώρα, ακολούθησε, από πολύ ενωρίς, μια στείρα αντιπολιτευτική διαδρομή. Εκμεταλλευόταν στο έπακρο και με έντεχνο τρόπο την αγανάκτηση του λαού στα πεζοδρόμια με τις διαδηλώσεις και όλο το αλαλούμ που επέφερε η οικονομική κρίση σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας. Εκμεταλλευόταν με τον πιο επαίσχυντο τρόπο τη δυσανασχέτηση των πολιτών εναντίον των θεσμών που προσπαθούσαν να βάλουν σε τάξη τα κακώς έχοντα στον τόπο. Ο Τσίπρας επί της προηγούμενης κυβέρνησης δεν ψήφισε ούτε ένα νομοσχέδιο που αφορούσε την αγωνιώδη προσπάθεια για ανόρθωση του τόπου. Πολεμούσε συνεχώς και με μένος τους δανειστές και έντεχνα διαμοίραζε πολυποίκιλες υποσχέσεις προς τους πολίτες. Εξαγγελίες, υποσχέσεις και δημαγωγία αποτελούσαν το τρίπτυχο της αντιπολιτευτικής του πορείας.
Ακολούθως ο Τσίπρας δεν ψήφισε τον υποδειχθέντα νέο Πρόεδρο της χώρας, επιδιώκοντας να πέσει η κυβέρνηση. Και έπεσε η κυβέρνηση. Η χώρα μπήκε σε προεκλογικό αγώνα εν καιρώ κρίσης λόγω Τσίπρα. Οι υποσχέσεις τώρα ήταν άνευ προηγουμένου. Ο λαός πανηγύριζε ότι με τον Τσίπρα αρχηγό θα φυσούσε άλλος αέρας οικονομικής άνεσης στη χώρα. Όχι πια λιτότητα. Κέρδισε ο Τσίπρας.
Έξι μήνες, αυτός και η κυβέρνησή του, έπαιζαν ένα πρωτότυπο και άνευ λογικής θέατρο. Το θέατρο του παραλόγου με τις καθημερινές επιβεβαιώσεις ότι δήθεν συγγραφόταν συμφωνία «αμοιβαίας επωφελείας» και ότι η νέα κυβέρνηση αγωνιζόταν σκληρά για το καλό όχι μόνο του λαού της Ελλάδας αλλά και για το καλό όλων των λαών της Ευρώπης. Ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης. Οι αναφορές ήταν αλλοπρόσαλλες και μιλούσαν περί θεσμών και όχι περί τρόικας, περί αμοιβαίας επωφελείας, περί αλλαγής του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, περί αξιοποίησης του ψηλού ποσοστού με το οποίο κέρδισε τις εκλογές, περί της «Βαρουφάκειας φιλοσοφίας» και πάει λέγοντας.
Και όλα αυτά γίνονταν ενώ η χώρα κάθε μέρα, χωρίς συμφωνία και χρηματοδότηση, πήγαινε κατά διαόλου… . Η χώρα μέρα με τη μέρα λόγω ανεπάρκειας της νέας κυβέρνησης και των ερασιτεχνικών σχεδιασμών όδευε προς την πτώχευση. Τα πράγματα τώρα με τον Τσίπρα χειροτέρεψαν σε καταστροφικό βαθμό. Η χώρα αντί να οδεύει μακριά από τη λιτότητα, όπως υποσχόταν με ύφος μεγάλου λαοπλάνου, ο Τσίπρας και η ομήγυρής του, προχωρούσε τώρα ολοταχώς προς το χείλος του γκρεμού. Evviva Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.
Και το όνειρο των αθεράπευτα ιδεολόγων με τις πάγιες αγκυλώσεις, τέλειωσε. Τέλειωσε όμως με θύμα έναν λαό που όντας δυστυχισμένος, παρασύρθηκε από τα μεγάλα, τα ψεύτικα λόγια ενός λαοπλάνου πολιτικού που οραματιζόταν να αλλάξει την Ευρώπη εν μια νυκτί. Σήμερα, (μετά τη στήριξη της Συμφωνίας από κόμματα της αντιπολίτευσης, για να μην πτωχεύσει η χώρα), οι συντελεστές του ΣΥΡΙΖΑ οχλαγωγούν, φωνασκούντες στα ΜΜΕ, προκαλώντας απροκάλυπτα με το να υφαίνουν καθημερινά μιαν ακαταλόγιστη λογική γύρω από τη νέα κατάσταση των πραγμάτων. Άλλοι δηλώνουν εναντίον της Συμφωνίας με τους θεσμούς, αλλά την ψηφίζουν, άλλοι δεν συμφωνούν και δεν την ψηφίζουν, ομολογώντας ταυτόχρονα και ευθαρσώς την συντροφικότατα μεταξύ τους, με μιαν απίστευτη διγλωσσία και με μιαν αλλοπρόσαλλη λογική.
Νομίζω ότι η στείρα προσήλωση πολιτικών προς ιδεολογικές αγκυλώσεις, η εμμονή, ανεξαρτήτως συνθηκών, σε πάγιες αμετάθετες απόψεις και η έλλειψη ελεύθερης και ευέλικτης πολιτικής σκέψης και δράσης, δημιουργούν ένα πολιτικό θράσος που προκαλεί μεγάλη ζημιά στον τόπο.
Οι πολιτικοί τοιούτου είδους οι οποίοι βιάζονται να εφαρμόσουν την ιδεολογία τους με ερασιτεχνισμούς είναι επικίνδυνοι για τον τόπο. Το διαβάζουμε όχι μόνο στην ιστορία του έθνους αλλά και το βλέπομε ιδίοις όμμασι στις μέρες μας. Ο κίνδυνος των ιδεολογικών αγκυλώσεων, από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά, αποβαίνει καταστροφικός για έναν τόπο που θέλει να επιβιώσει ομαλά και παραγωγικά σε επίπεδα αναπτυξιακής και πολιτισμικής διεύρυνσης.
Υετός 