Είναι Μεγάλη Παρασκευή και βρισκόμαστε σε μοναστήρι λίγο έξω από την πόλη. Ο καθένας πήγε εκεί για τους δικούς του λόγους. Εκ πρώτης όψεως όμως η προσέλευση στο μοναστήρι καθ΄ όλη τη διάρκεια της Μ. Εβδομάδας, εκλαμβάνεται ότι ο επισκέπτης /προσκυνητής επιθυμεί να αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ιερή κατάνυξη που προσφέρουν αυτοί οι τόποι λατρείας. Η μοναστηριακή ακολουθία, η ησυχία, το γύρω φυσικό περιβάλλον, η απουσία του εθίμου της λαμπρατζιάς (καύση μεγάλης ποσότητας ξύλων στα προαύλια των εκκλησιών), η απουσία θορύβου από κροτίδες και η μη χρήση πυροτεχνημάτων, αποτελούν παράγοντες που δημιουργούν μιαν ιδανική πνευματική ατμόσφαιρα μέσα στην οποία ο εκκλησιαζόμενος μπορεί να έλθει πιο κοντά στο νόημα των παθών του Κυρίου.
Στο ναό του μοναστηριού λοιπόν άρχισαν να εισέρχονται πολλοί άνθρωποι και αφού άναβαν το κερί τους, στο μανουάλι της εισόδου, η πρώτη τους προσπάθεια ήταν να βρουν κάποια θέση για να καθίσουν. Ιδού η πρώτη κακή συνήθεια και αντίφαση στην όλη προσπάθεια για πνευματική κατάνυξη. Επιθυμούμε να παρακολουθήσουμε τα πάθη του Χριστού «από την πολυθρόνα μας» χωρίς εμείς να κουραστούμε ολίγον. Εισερχόμαστε και εμείς κάνοντας δυστυχώς το ίδιο. Βρίσκουμε θέσεις και καθόμαστε. Στις μπροστινές από εμάς τρεις συνεχόμενες καρέκλες υπάρχει απλωμένο πέρα ως πέρα ένα μεγάλο άσπρο κασκόλ. Σε κάποια στιγμή κάποια νεαρή λεπτή κυρία που εισέρχεται εκείνη την ώρα και ψάχνει θέση, βλέπει το κασκόλ, το ξαναβλέπει και αποφασίζει να το περιορίσει στις δύο καρέκλες και να καθίσει στην ακρινή. Αφού πέρασε κάποια ώρα, καταφθάνει ευτραφής κυρία μεγαλοαστή, εκ της πρωτευούσης ορμώμενη, η οποία όπως είπε αργότερα μεγαλοφώνως, φιλοξενείτο με την οικογένειά της στο μοναστήρι.
«Γιατί κάθισες σε εκείνη τη θέση, είναι δική μας!!!» Λέει μεγαλοφώνως προς την καθήμενη λεπτή κυρία.
«Στο ναό δεν έχουμε δικές μας θέσεις!» της απάντησε.
«Όχι, να σηκωθείς αμέσως. Δεν βλέπεις ότι είναι κρατημένες, εδώ και πολλή ώρα;»
«Όχι δεν σηκώνομαι, ακούς κυρία μου».
«Μα, είμαστε φιλοξενούμενοι του μοναστηριού. Μένουμε εδώ στον ξενώνα.»
Επενέβηκε κάποια άλλη νεαρή κυρία που καθόταν εκεί κοντά και πολύ νευριασμένη και σε ψηλούς τόνους υπέδειξε στην εκ πρωτευούσης ορμώμενη κυρία ότι είναι αγενής και αν ήθελε και η ίδια να κρατήσει θέσεις θα ερχόταν πολύ νωρίς και θα έβαζε κορδέλες σε όλους τους σκάμνους του ναού για να είναι κρατημένοι.
«Είναι σωστό αυτό;» Της είπε δυνατά.
Η κυρία τίποτε. Επέμενε να σηκώσει την καθημένη, εδώ και τώρα. Εκείνη μένοντας ατάραχη τής είπε ορθά κοφτά:
«Όχι δεν σηκώνομαι και πήγαινε όπου θες».
Τι να κάνει η εκ πρωτευούσης; Κάθισε στην μια καρέκλα και έμεινε σιωπηλή, συνοφρυωμένη και με έχθρα στο πρόσωπό της. Σε ελάχιστα λεπτά όμως η «παρείσακτη» και «εισβάλλουσα» στις κρατημένες θέσεις λεπτή κυρία, ξαφνικά σηκώθηκε, έβαλε τα κλάματα, πήρε την τσάντα της και φώναξε οργισμένα στο σύζυγό της, που καθόταν λίγο πιο μακριά και ο οποίος παρακολουθούσε τα διαδραματιζόμενα σιωπηλά και σκεπτικός.
«Έλα σήκω να φύγουμε!!!»
Τελικά δεν έφυγε, με την παρότρυνση του συζύγου και άλλων παρευρισκομένων. Παρέμεινε στην εκκλησία αφού άλλαξε θέση και όλοι μας παρακολουθήσαμε κατά τα άλλα, δακρύβρεκτοι και φορτισμένοι, τους κατανυκτικούς ύμνους και τα εγκώμια του Επιταφίου .
Το επόμενο βράδυ, Μεγάλο Σάββατο, η πιο πάνω κυρία, περί ου ο λόγος, εκ πρωτευούσης ορμώμενη, πολύ νωρίς καταλάμβανε, στο ίδιο μέρος του ναού, όχι τρεις θέσεις, αλλά πέντε. Αυτή τη φορά η κατάληψη δεν έγινε με άσπρο κασκόλ αλλά με την έγκαιρη και έγκυρη προσωπική παρουσία πέντε μελών της οικογένειας. Πατήρ, μήτηρ, δύο θυγατέρες καλοφτιαγμένες, καλοντυμένες και ευτραφείς, γύρω στα τριάντα- τριανταπέντε και ο υιός, γύρω στα εικοσιπέντε.
Κάποτε, πριν χρόνια, είπα ενθουσιασμένος σε ηγούμενο μοναστηριού στο Άγιο Όρος, όπου πήγα ως επισκέπτης προσκυνητής.
«Άγιε ηγούμενε, εδώ που είστε είναι ένας παράδεισος. Ιδανικός τόπος για να κερδίσει κάποιος τη βασιλεία του Θεού.» Μου απάντησε:
«Παιδί μου, στον παράδεισο οι πρωτόπλαστοι, Αδάμ και Εύα, αμάρτησαν και εκδιώχθηκαν. Ενώ στα Γόμορρα και Σόδομα ο Λοτ, σώθηκε.
Προβληματίστηκα αρκετά.
Επομένως το μοναστήρι και όλοι οι ιεροί χώροι για να λειτουργήσουν θεραπευτικά, προς όφελος της ψυχής μας, θα πρέπει πρώτιστα να λειτουργεί μέσα μας και ο δικός μας προσωπικός ναός !!!
Καλημέρα, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
Υετός 